Strona:Świat R. I Nr 11 page 17 4.png

 Archanioł stał u wrót Raju, nieruchomy jak posąg, z ognistym mieczem w dłoni i groźnie rozglądał się dookoła.
 — Szuka nas — szepnął Adam.
 — Szuka — powtórzyła jak echo Ewa. Trzeba-by może wyjść i dowiedzieć się, czego chce.
 — Pewno o to przeklęte jabłko chodzi — mruknął zgnębionym głosem Adam.
 — Może... Idź, porozmawiaj z nim. Ale Adam nie miał ochoty wychodzić.
 — Nie... nie — zawołał — za nic w świecie — to już ty musisz iść, ty mu daleko lepiej potrafisz wszystko wytłomaczyć.
 — Ja przecież nie mogę mu się tak pokazać — syknęła niecierpliwie Ewa. — Musiałabym się ogarnąć.
 Małżonek spojrzał na nią.
 — Prawda, — wyszeptał smutno... — Rozpuść włosy, albo... wiesz co?..
 Tryumfalny uśmiech rozjaśnił mu twarz. Szybko urwał duży liść z rosnącego obok figowego drzewa i podając go żonie rzekł:
 — Masz, to ci najzupełniej wystarczy.
 Posprzeczali się jeszcze przez kilka chwil wreszcie postanowili wyjść razem.
 Ani łzy, ani skargi, ani błagania nie pomogły. Archanioł był nie-