Strona:Świat R. I Nr 11 page 20 3.png

teraz bo smutno, od czasu jak się wyprzedali...
 — Macie — woła Lutek.
 I rzuca papiery ciotce na kolana.
 Cwaniak jeden...
 Tak mu się dzień zaczął.
 Wyszedł na ulicę.
 — I ciepło dziś nawet — powiada sobie.
 Jakby znowu mu się poszczęściło. W instynktownem poczuciu sprawiedliwości wydaje mu się, że w dniu w którym od niepamiętnych czasów przespał się na poduszce i od rana zjadł coś — mogłoby być już sobie i zimno.
 Leci wprost do drukarni.
 Spóźnił się trochę.
 Na podwórzu już chłopaki walą ze świeżemi numerami i śmieją się z Lutka.
 Jeden nawet rzuca mu:
 — Frajer!
 Lutek mierzy go wzrokiem pogardliwym. I myśli sobie:
 — Draniu jeden, a spałeś ty dziś na poduszce!...
 Polecieli. Nie obejrzeli się. Ale na ulicy nie krzyczą z całych sił jak dawniej. Stan wojenny. Sprzedawać pism nie wolno. Ale sprzedają. Bo co — a zdychać ma być wolno?!
 Lutek niespieszący się kupuje numery. Niespieszący się chowa je pod kamizelkę. Niespieszący się na ulicę wyłazi.
 Nie dźga go dziś jakoś w sobie, jak zwykle. Już jadł.
 I jakoś z góry na innych chłopaków patrzy.