Strona:Świat R. I Nr 4 page 18 2.png

 Naprzykład z pierwszorzędnych piękności signora Aurora. Albo z arystokracyi książę Cosimo. Albo ze świata literackiego, poeta Heliotrop.
 Salon był własnością rodziny Fioravantich (zwykli kupcy ale zresztą wcale porządni ludzie). Przy tem należał do najpiękniejszych grobowców na całym cmentarzu. A jeżeli była pełnia, to oświetlenie było wprost królewskie...
 Przyznawała to nawet panna Flora († w roku 1812 na żółtą febrę), która zresztą narzekała na wszystko.
 Mebli nie było żadnych (tylko kilka dużych kamieni i dwie stare trumny) ale za to były cudowne malowidła na ścianie (pędzla Fra Filippa). A zawsze pachniało morze, czasem z słodką mimozą a niekiedy z kwiatami magnolji.
 — Baedeker utrzymuje, że Piza ma najpiękniejszy cmentarz we Włoszech — rzekł książę Cosimo mieszając herbatę — ale to nieprawda... Nasz o wiele ładniejszy...
 — Tak — zgodziła się gospodyni (z domu Fioravanti) — Messina ma ładniejszy...
 — Przedewszystkiem lepsze powietrze — ciągnął Cosimo leniwie konwersacyę.
 — Bo nad morzem — dokończyła apatycznie Fioravanti.
 Pomyślała: Choćby o najgłupszych rzeczach... Byle nie milczeć.
 Na szczęście wszedł drugi gość. Ubiór jego był jeszcze dosyć biały, więc widocznie umarł niedawno. Nawet twarz była o tyle zakonserwowana, że się odgadywało dawny kolor włosów. Zanim gospodyni zdołała przedstawić go księciu, tenże powstał i zawołał:
 — Anselmo!...
 — Tak, Anselmo — potwierdził przybyły i spojrzał uważnie na księcia.
 Gospodyni była (nie wiedzieć dlaczego) mocno zakłopotana i jęła prędko mówić o pogodzie...
 Ale Anselmo spoglądał ciągle na księcia (który nie unikał bynajmniej jego wzroku) i wreszcie ku najwyższemu zdziwieniu pani Fioravanti, serdecznie się roześmiał.
 — O, pan się śmieje — rzekła Fioravanti.
 — Bardzo panu do twarzy — dodał książę.
 Anselmo się ukłonił.
 — Tante grazie... Za życia się nie śmiałem... I sam się dziwię, że odkąd tu jestem...
 — To wpływ miejsca i klimatu — zauważył książę, zapalając swobodnie papierosa.
 — Zwłaszcza ostatnie lata mego życia — mówił Anselmo — były o wiele smutniejsze, niż czas obecny na Campo Santo...
 Książę uśmiechnął się przyjaźnie.