Strona:Świat R. I Nr 7 page 16 3e.png

Trzeba teraz jedną rzecz zrobić: pozbyć się tej przeklętej bomby.
 Jak?
 Po dłuższym namyśle postanowił ją wynieść za miasto i tam pozostawić ją własnym losom.
 — Chodź, Nero, ze mną — zawołał, wychodząc.
 Za miasto. Dobrze mieć samoobronę zawsze. Jakkolwiek był bowiem pan Hufniakiewicz członkiem partyi bojowej, pietra miał niby najordynarniejszy z burżujów.
 Jakoż plan mu się powiódł. Tuż za rogatką było puste pole. Pan Hufniakiewicz obejrzał się w około; bombę położył na ziemi i sam w nogi.
 Wracając do domu myślał:
 — Jedna bieda minęła. A teraz myślmy, żeby się złe nie powtórzyło. Co najpilniejszego mam do roboty — to wypisać się z partyi bojowej.
 I zachodził w głowę:
 — Kto mnie tam zapisał? Kto mógł mi to zrobić?
 Tak dotarł do Krakowskiego-Przedmieścia. A dotarł krokiem lekkim i młodzieńczym.
 I tu, przed samym cyrkułem dziesiątym, stała się rzecz niezwykła. Policyanci i żołnierze zbliżyli się do niego i pytać poczęli:
 — A jeto wasza sobaka?
 Pan Hufniakiewicz spojrzał na Nerona, idącego wiernie z tyłu — i struchlał...
 Wierny Nero aportował w zębach przez całe miasto bombę, wyniesioną przez pana Hufniakiewicza za rogatkę.
 — Nero! Nero! więc to ty mnie gubisz?! — wrzasnął.
 ...I obudził się.
 Małżonka pana Hufniakiewicza siedziała na łóżku zestraszona: