Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.1 033.jpeg

czął o coś pytać. Ale ja nie rozumiałem, o co mu chodzi.
 — O Athene! — zawołał Petroniusz — zdejm temu chłopcu opaskę z oczu, którą nawiązał Eros, bo inaczej rozbije sobie głowę o kolumnę świątyni Venus.
 Poczem zwrócił się do Viniciusza:
 — O, ty wiosenny pączku na drzewie życia, ty pierwsza zielona gałązko winogradu. Powinienbym, zamiast do Plautiuszów, kazać cię zanieść do domu Gelociusa, gdzie jest szkoła dla nieświadomych życia chłopców.
 — Czego ty właściwie chcesz?
 — A co skreśliła na piasku? Czy nie imię Amora, czy nie serce przeszyte jego grotem, lub nie coś takiego, z czego mógłbyś poznać, że Satyry szeptały już tej nimfie do ucha różne tajemnice życia? Jak można było nie spojrzeć na te znaki.
 — Dawniej widziałem togę, niż myślisz — rzekł Viniciusz — i zanim nadbiegł mały Aulus, patrzyłem pilnie na te znaki. Wszakże wiem, że i w Grecyi i w Rzymie nieraz dziewczęta kreślą na piasku wyznania, których nie chcą wymówić ich usta... Ale zgadnij, co nakreśliła?
 — Jeśli co innego, niż przypuszczałem, to nie zgadnę.
 — Rybę.
 — Jak powiadasz?
 — Powiadam: rybę. Czy miało to znaczyć, że