Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.1 091.jpeg

 Poczem jęła chodzić szybkimi krokami po izbie i mówić do siebie jakby z rozpaczą:
 — Nie! I on nie był zły. On sam myślał wówczas, że jest dobry, i chciał być dobrym. Ja to wiem najlepiej. To wszystko przyszło później... gdy przestał kochać... To inni uczynili go takim, jak jest — to inni — i Poppea!
 Tu rzęsy jej pokryły się łzami. Lygia wodziła za nią czas jakiś swemi błękitnemi oczyma, a wreszcie rzekła:
 — Ty go żałujesz, Akte?
 — Żałuję! — odpowiedziała głucho Greczynka.
 I znów poczęła chodzić ze ściśniętemi, jakby z bólu, rękoma i twarzą bezradną.
 A Lygia pytała nieśmiało dalej:
 — Ty go jeszcze kochasz, Akte?
 — Kocham...
 Po chwili zaś dodała:
 — Jego nikt, prócz mnie, nie kocha...
 Nastało milczenie, podczas którego Akte usiłowała odzyskać zmąconą wspomnieniami spokojność i gdy wreszcie twarz jej przybrała znów zwykły wyraz cichego smutku, rzekła:
 — Mówmy o tobie, Lygio. Nie myśl nawet o tem, by sprzeciwić się Cezarowi. To byłoby szaleństwem. Wreszcie uspokój się. Znam dobrze ten dom i sądzę, że ze strony Cezara nic ci nie grozi. Gdyby Nero kazał cię porwać dla siebie, nie sprowadzaliby cię na Palatyn. Tu włada Poppea, a Nero, od czasu,