Strona:PL Karol Dickens-Dawid Copperfield 066.jpeg

 — Jeszcze nie — wyjąkałem bardzo cicho.
 — Jeszcze nie? No, to poznasz mię niedługo! — zaśmiał się szkaradnym śmiechem.
 — Jeszcze nie? No, to poznasz mię niedługo! — powtórzył mój dozorca głośniej.
 Domyśliłem się wtedy, że jego obowiązkiem było powtarzać głośno słowa dyrektora, kiedy mówił do chłopców.
 — Dowiesz się, kto ja jestem! — szepnął znowu, zakręcając nieszczęsne ucho, aż mi łzy stanęły w oczach. — Jestem Tatar!
 — Jestem Tatar! — głośno powtórzył odźwierny.
 — Jeśli powiem, że tak być musi, to będzie! A jeżeli powiem, że co zrobię, to zrobię! — szeptał dalej. — Chociażbym miał połamać zęby psu wściekłemu!
 — Psu wściekłemu! — powtórzyło głośne echo.
 — Nie mam żony ani dzieci, jeżeli się sprzeciwiają mojej woli — sapnął głośniej. — To nie moja żona i dzieci! Moja wola to prawo. Pełnię swój obowiązek!
 — Obowiązek.
 Pani Creakle przyciskała chusteczkę do oczu, a miss Creakle płakała, zasłoniwszy twarz rękami. To mię przerażało, ale i dodawało odwagi. Nie czułem się już tak samotny.
 — Teraz precz z nim — sapnął pan Creakle i odwrócił się w stronę stolika.
 Człowiek z drewnianą nogą wskazał mi drogę ku drzwiom, lecz ja mimo całego strachu nie ruszyłem się z miejsca i, zebrawszy odwagę, przemówiłem:
 — Panie...
 — Co? Co? Co to znaczy? — zaszeptał pan Creakle pochylony, jakby chciał rzucić się na mnie.
 — Proszę pana — powtórzyłem cicho, lecz stanowczo — ja żałuję bardzo tego, co zrobiłem, i chciałem prosić, żebym mógł zdjąć już ten napis, zanim chłopcy przyjadą.
 Nie wiem, czy mię pan Creakle chciał przestraszyć, lecz z takim strasznym rykiem zerwał się z fotela, że uciekłem