Strona:PL Karol Dickens-Dawid Copperfield 077.jpeg

kiem, który mógł sparaliżować mu język, i skinął na Steerfortha.
 — Opowiedz, co to znaczy? — odezwał się krótko.
 Steerforth się zawahał i milczał przez chwilę, widoczne było dla mnie, że wolałby uniknąć odpowiedzi. Ale nie było rady.
 Spojrzał na pana Mella wyzywająco.
 — Zarzuca mi, że korzystam w szkole z przywilejów. Niech się wytłumaczy, co przez to rozumie — rzekł wreszcie.
 — Proszę się wytłumaczyć! — sapnął pan Creakle groźnie.
 — Chciałem przez to powiedzieć — rzekł pan Mell spokojnie — iż żaden uczeń, a więc i pan Steerforth nie ma prawa ubliżać mi dlatego, że jestem biedny.
 — Uniosłem się, przyznaję — mówił wyniośle Steerforth — nie byłbym go nazwał żebrakiem, gdybym panował nad sobą.
 Twarz pana Creakle znowu mocniej sponsowiała.
 — W każdym razie, Steerforcie — zaczął — w SalemHouse nauczyciele nie mogą być żebrakami. Powinieneś to odwołać ze względu na szkołę.
 Steerforth podniósł głowę z miną pogardliwą.
 — Nigdy nie cofam słowa — odparł dumnie. — Jeśli zrobiłem zarzut, choćby w uniesieniu, muszę mieć do niego podstawę. Dla mnie to wszystko jedno, czy pan Mell żyje z jałmużny, czy kto z jego najbliższych krewnych. A jeżeli pan żądasz, abym mówił jasno, więc mówię najzupełniej jasno, że matka tego pana mieszka w przytułku dla ubogich.
 Pan Creakle sapał przez chwilę jakby nie mógł przemówić.
 — Co to ma znaczyć? — odezwał się wreszcie. — Jak pan śmiałeś?
 Pan Mell uśmiechnął się dziwnie.
 — Dajmy pokój tej komedji — rzekł nakoniec. — Może pan nie wiedzieć, o czem pan wiedzieć nie chce, a co do mnie...