Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 2 017.jpg

Usta mi płoną wezbrane piosenką,
 Serce — tęsknicą!
W mgliste przestrzenie wyciągam ramiona,
 Cicha i drżąca...
A dusza moja omdlewa i kona
 Bez swego słońca!
O życie, czaro upojeń! o życie,
 Męko pragnienia!
Ileż ty w każdym zużywasz zachwycie
 Siły istnienia!
Na żużle w twoich uniesień pożarze
 Duch się wypala...
Ofiarę ognia biorą twe ołtarze,
 Jako Baala!
Ty umiesz płomień podawać w kielichu
 Białych powoi...
Spragnionym ustom ty szepcesz po cichu,
 Że żar napoi...
Ty w ogień umiesz zamieniać powietrze
 Błękitne, chłodne...
I łuny rzucasz na róże najbledsze,
 W noce pogodne...
O życie! twoje kipiące puhary
 Śmierć mają na dnie!
Nieszczęsny, komu pragnienie z twej czary
 Gasić przypadnie...
A jednak — oto ja wyciągam dłonie
 Do ciebie! Oto
Duch się mój trawi pragnieniem i płonie
 Wieczną tęsknotą!
I w łez jasności, jak w srebrnej kaskadzie,
 Skąpana stoję,
A noc miesięczna na głowę mi kładzie
 Odblaski swoje...
I pić mi daje z perłowej swej czary
 Napój marzenia