Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 2 072.jpg

Co wylała nań hojnie wszystkie swoje dary,
 A nędzę stworzyła na to,
Aby, bóstwu podobny, mógł pełnić na ziemi
 Miłosierdzie nad biednemi.
 Lecz gdy o wieczornej porze
Zaszła mu krok w ciemności płacząca sierota,
 Okryta nędzy swej szmatą,
Iż żaden głośny chwalca cnoty za garść złota
 Jałmużny jego nie liczy,
Rzecze z szyderstwem krwawem i pełnem goryczy:
 »Niech cię śmierć rychła wspomoże!« —
A wyrzekł to w obliczu natury — i Boga!
 A gwiazda, ze zgrozy zbladła,
Widziała, jak sierota, chwiejąc się, upadła...

Głos pomsty bije w ciszy aż do niebios proga...
 A noc stroskana go słucha,
Dyademu swojego gasząc blaski drżące,
 Aby o śmierć tego ducha
Nie pytała jej zorza, świt biały i słońce.

 Ucichło w powietrzu łkanie,
Jako piersi zmęczonej długim, ciężkim płaczem,
 Opadły lekkiej mgły szarfy,
Głos pól i chat w westchnieniu rozwiał się echowem.
 A pokąd cisza ta trwała,
Ludzie senni marzyli o wiecznym pokoju
 I o obfitości ciała
I mówili: »Spokój nam, iżeśmy dożyli
 Tej błogiej spoczynku chwili,
Iż umilkły jęczących skargi już na wieki«
 I zamykali powieki.
Lecz przyszedł wicher mocny i zatrząsł świat, zaczem
 Powstało w górach wołanie,
Jakoby ducha, co się obwołuje słowem,
 Na wiecznych lodów strażnicy.
I uderzyły morza w srebrne swoje harfy