Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 2 116.jpg

Jak najognistsza w kolory wstęga,
 Kupiona na jarmarku...
Ani tej sosny, co rośnie krzywa
 W niezdartej swej opończy
I jeno z wiatrem gałęźmi kiwa
 I białą smółkę sączy...
Ani tej naszej grobli nad rzeką,
 Huczącą, gdyby żarna,
Gdy z niej po żwirach kropelki cieką,
 Jak rozsypane ziarna...
Ani tej łąki, gdzie pachnie siano,
 Grabione przede żniwy...
Ani ugoru, gdzie gna co rano
 Owieczki owczarz siwy...
Ani tych dymów, co się tam ścielą,
 Jesienną wróżąc słotę...
Ani taneczka z huczną kapelą,
 Ludziskom na ochotę...
Ani tej zorzy, co het, za górką,
 Na wyścig ze mną wstaje...
A tak się śpieszy przyjść na podwórko,
 Aż mnie matusia łaje...
Ani miesiączka tego jasnego,
 Co się tak patrzy blady,
Aż się coś dzieje w sercu dziwnego,
 Choć płakać!... ani rady!
Pewno nie znacie tego przełazka,
 Kędy po wodę chodzę,
A Stacho do mnie, jak do obrazka,
 Modli się tam przy drodze...
Ani tych dzwonów z kościelnej wieży,
 Co we mgłach kędyś toną...
Ani mogiłki, gdzie tatuś leży,
 Pod darnią, pod zieloną...
Ani tej pieśni, co płynie rzewna
 Przy krosnach, u ogniska,