Ta strona została uwierzytelniona.
XLIV. DEMOS[1] CEZAROWI.
Ave, Caesar!...[2] Witaj, nowy
Władco świata, nowy panie!
Oto chyląc kornie głowy,
Lud, Spartakus[3] ten dziejowy,
Szle ci powitanie!
Ave, Caesar!... Roma cała
Klaszcze tobie w obie dłonie...
Jaki blask ci w oku pała!
Jaka szata twoja biała!
Jakie rącze konie!
Wonią wieńce i amfory[4],
Róże z Pestum[5] lecą krwawe,
- ↑ Demos (z greck. δῆμος) — lud, pospólstwo.
- ↑ Ave, Caesar! — Witaj, Cezarze!
- ↑ Spartakus, rodem Trak, żołnierz, następnie zbójca; schwytany, miał jako gladyator walczyć w arenie, umknął jednak z towarzyszami i wzniecił powstanie niewolników, jedno z najniebezpieczniejszych, jakie często wybuchały w Italii z powodu srogiego i nieludzkiego obchodzenia się Rzymian z niewolnikami. Słynny ten wódz uciemiężonych grasował przez jakiś czas na czele licznych hufców po całej Italii, odniósł kilka zwycięstw nad wojskami rzymskiemi, aż wreszcie pokonany przez Krassusa, poległ z większą częścią swego wojska w r. 71 przed Chr.
- ↑ Amfora — okrągłe naczynie z palonej gliny, kształtu podłużnego, w środku wypukłe, zwężające się ku górze, a jeszcze więcej ku dołowi, z szyją o dwu uchach, służyło do przechowania płynów, zwłaszcza wina i oliwy.
- ↑ Pestum (Paestum, dziś ruiny) — miasto w Lukanii w południowej Italii, słynące z hodowli róż.
