Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 2 212.jpg

Że się własnym rzutem zrywa
 I podźwiga w kłos?
Kto mi powie, jak łan długi,
Co tu łask, a co zasługi,
 Ile łez, a ros?

O, zaprawdę! wiosna puka
Do wrót tylko tych cmentarzy,
Gdzie się ciepłych tchnień doszuka,
Gdzie pod ziemią życie gwarzy,
 Gdzie jest puls i ruch...
I tam tylko zmarłe wskrzesza,
Gdzie na ustach się zawiesza
 Niewystygły duch!

O, zaprawdę! bez pragnienia
Bytu, bez prac dobrej woli
Nie powróci wiosna tchnienia
Jednej trawce z czarnej roli,
 Nie w jej mocy cud!
Ona tylko tam zakwita,
Gdzie od dębu do źdźbła żyta
 Czuje żywy trud.

A gdzie zbraknie takiej siły,
Co rozżarza proch mogiły,
Co z iskierki jednej ducha
Płomień wskrzesi i rozdmucha
 Na ognisko dusz:
Nie przylecą tam komety
Na popiołach wić bukiety
 Gorejących róż.

Gdzie zabraknie takiej mocy,
Coby słońce wykrzesała
Z czarnych włosów cichej nocy,