Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 3 023.jpg

Tam Kraków siadł cichy, w głębokiej zadumie,
Kto spojrzy — zapłacze — i smutek zrozumie...
 Jak duch nad mogiłą,
 Rozmyśla, co było —
I tęskno mu w obcym dziś tłumie...

Ku niebu strzeliście, w poranne błękity,
Podaje swych wieżyc krużganki i szczyty...
 I gra z nich hejnały
 Na rozświt, na biały,
Co wstaje rosami nakryty...

A góra tam stoi, co Wawel się zowie,
I dźwiga pamiątki po starym Krakowie,
 Tam w grobach podziemnych,
 Wśród lochów tych ciemnych
Śpią króle w koronach na głowie...

A Wisła tam szumi i prawi powieści —
Wiatr kędyś od kopca Kościuszki szeleści —
 I kamień tam gada
 I dziwy powiada
O dawnej wielkości i cześci. —

A kiedy się nocą gwar miasta uciszy,
Ten, kto się zaduma — westchnienie posłyszy...
 To skarżą się groby —
 To murów żałoby —
To przeszłość w mogile tak dyszy. —

Hej, czasy, wy czasy, hej, stare wy wieki,
Płyniecie, jak woda tej Wisły, tej rzeki,
 Na morze, na sine,
 Na czarną głębinę —
I tylko szum słychać daleki...