Pójdę ja w lasy, pójdę ja w góry,
Rozwinę skrzydła srebrnemi pióry;
Rozwinę skrzydła, przez te mgły sine
Z zachodnim wiatrem chmurą popłynę...
Nie było dla mnie doli na ziemi,
Nie było gniazda między swojemi;
Nie było gniazda, cichego proga,
Ni chaty pełnej słonka i Boga...
Dom mój — płonąca nad głową strzecha,
Samotna cisza — moja pociecha,
Samotna cisza, lira grająca
Na złotych strunach nowiu miesiąca...
Górne się szumy po lesie niosą,
Noc idzie chłodna, sypiąca rosą;
Noc idzie chłodna w srebrnej koszuli,
Trawy a zioła po polach tuli...
Byłoż mi wzrosnąć na tym ugorze,
Jako to kwiecie polne a boże,
Byłoż mi rankiem wstawać do słońca,
Jako ta niwa zbożem szumiąca!
Moja rodzina — wicher, co lata,
Moje dziedzictwo — piosnka skrzydlata,
A moja ścieżka — tułacze wrota,
A moje życie — wieczna tęsknota...
Hej, tam, nad rzeką stoją tumany!
Jakżeś daleko, kraju kochany,
Jakżeś daleko, smętna i mglista,
Piastowa chato, ziemio ojczysta!
