Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 3 133.jpg

Już głazy cię mogiły
 Zamknęły w grobu cieśń...
Już zgasłeś dla swej ziemi,
 Jak zachodowe zorze,
Już pióry duch srebrnemi
 Uleciał na pokoje boże...

Skąd niosłeś dla nas wieści,
 Puszczonyś tam przez próg.
Zdmuchnięte jest z boleści
 Twe serce już i z trwóg!
Zaświatów toń obłoczna,
 Gdzie myśl się rwała wrząca,
Objęła cię już mroczna,
 Objęła chłodna i milcząca...

I lirę twą tęczową,
 Najwiosenniejszą z lir,
Z zakrytą anioł głową
 Przewiązał w czarny kir
I gałąź ci wawrzynu
 Na piersi dał i ciernie,
O wielki pieśni synu,
 Coś cierpiał i coś kochał wiernie...

I jasną złożył rękę
 Na strun twych płacz i śmiech
I zaklął twą piosenkę
 W słowiczych głosy ech,
By wiecznym czarem wiosny
 Nad ciszą twej mogiły
Hymn życia brzmiał radosny,
 Ku życiu by nam serca biły...

Coś kochał, coś wyśpiewał,
 W czem siły brałeś chrzest,
Czem męski duch dojrzewał,
 To mocą nam dziś jest.