Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 3 134.jpg

A te, coś użął kłosy
 Na dziale twego trudu,
Promienne w kroplach rosy
 Chleb dadzą dla twojego ludu...

I serca twego kwiecie,
 Młodzieńczy żar i ból
Szeroko Duch pomiecie
 Skróś naszych łąk i pól...
I majem się nadziei
 Rozkwieci nam na grzędzie
I w śnieżny czas zawiei
 Czarować i upajać będzie...

I toć ci jest ta scheda,
 Pieśniarza błogi dział,
Co zamrzeć ziemi nie da,
 Maj siejąc dusz i ciał...
Iż nigdy nie słyszano,
 By lud, co pieśń swą śpiewa,
Opadał w swoje rano,
 Z pnia życia i z żywota drzewa...

A pieśniarz, gdy wysieje,
 Co w sercu ziarna miał,
Odchodzi za wierzeje
 Przez runiejący dział.
I na pierś bierze wolną
 Nagrodę swą ostatnią,
Wiązankę kwiecia polną,
 Rzuconą przez drużynę bratnią...

I tylko po nim wiosny
 Zostaje w duszach woń,
Gdy cichy a żałosny
 Ojczystą rzuca błoń.
I tylko się kołysze
 Ruń świeża na tym łanie,