Ta strona została uwierzytelniona.
Rajski ptak słońca wzleciał, roztrząsnął swe pióra,
Zapalił pół niebiosów, zaiskrzył pół morza
I pieśń światła wyrzucił w niezmierne przestworza
I zgłuszył śpiew księżyca, nocy trubadura.
Ziemia-Danae[1] leży w perłach ros. U łoża,
Odchylona już rąbków mgły srebrzy się chmura,
A na złotem wezgłowiu dogasa purpura
Jutrzennych róż, zaledwie rzuciła je zorza.
Italjo! Dzień kochankiem pośpiesza do ciebie;
Na ogromnych twych wodach, na szerokiem niebie
Skrzydlate słońce twoje nie wschodzi, lecz wzlata!
Ale ja z krain idę, kędy na dnia progu
Świt, we łzach cały, długo wyprasza się Bogu,
By mu patrzyć nie kazał na stary ból świata.
- ↑ Danae — córka króla Akryzyosa, została przez ojca zamknięta w śpiżowej wieży, gdyż wyrocznia zapowiadała, że jej syn zabije dziada. Zeus, zachwycony pięknością dziewicy, wstąpił przez otwór dachu w postaci złotego deszczu; owocem tego związku był Perseusz.
