Ta strona została uwierzytelniona.
W wielkiem milczeniu ruiny i nocy
Duchowi memu stanęłaś widoma,
A było mi tak, jak gdyby prorocy
Tu byli doma...
Że w pustce swojej masz głos, który woła,
Że przed twą ciszą schylają się czoła,
To jest największa może z twoich mocy,
O Roma!
I srebrną urną stanęłaś przedemną
W księżyca bieli, co z marmurów tło ma,
A choć pierś miałaś od popiołów ciemną,
Prochem znikoma,
Słyszałam przecież serca twego bicie...
Więc że w popiołach masz pulsy i życie,
To najdziwniejszą twą siłą tajemną,
O Roma!
I tak stanęłaś mi, jako widzenie,
Między błyskami miesięcznymi dwoma,
- ↑ Porta Pia — w półn. wschodniej stronie Rzymu, zbudowana obok zamurowanej Porta Nomentana w r. 1564 wedle rysunku Michała Anioła; tą bramą w r. 1870 20 września wkroczyło wojsko włoskie do papieskiego Rzymu.
