Ta strona została uwierzytelniona.
W tej kamiennej Galatei[1]
Nie zdoławszy zbudzić życia?...
— Tak, skądinąd być nie możesz,
Tylko z martwych tych wybrzeży,
Gdzie na każdem żywem sercu
Jakiś głaz mogilny leży...
Gdzie ni szczęścia, ani klęski
Grom nie bije w złotej chmurze,
Gdzie się w ciszy osypują
Niezerwane życia róże...
— Choćbyś nawet nic nie rzekła,
Sama byłabym odgadła,
Że ty jesteś z krain śmierci,
Gdzie twa cudna twarz tak zbladła.
— I kto jesteś, też ci powiem:
Dusza moja cię pamięta
Z jakiejś starej, starej księgi...
Ty Teresa[2] jesteś święta!
Nie zaprzeczaj mi uśmiechem,
W którym długa tęskność taje...
- ↑ Kamienna Galatea. Według podania greckiego Pigmalion, król cypryjski a zarazem rzeźbiarz, nie mogąc znaleźć na świecie wymarzonej kochanki, zakochał się w swojem dziele, w posągu cudnej dziewicy, którą następnie Afrodyta na prośby artysty obdarzyła życiem. Wdzięczny ten myt, może najbardziej znany z operetki Suppégo »Piękna Galatea«, był kilkakrotnie opracowany (J.J. Rousseau: »Pigmalion, scène lyrique«, A. Asnyk: »Pigmalion«, Poezye, t. II. Warszawa 1898, str. 146).
- ↑ Teresa św. (ur. 1515, um. 1582), założycielka Karmelitanek bosych, autorka cenionych dzieł treści mistycznej i ascetycznej (»Droga doskonałości«, »Zamek wnętrzny«) i kilku poematów, z których najznamienitszy jest sławny kantyk, znany pod nazwą »Glozy«, wspomnianej w wierszu ostatnim (naśladowanej przez Z. Krasińskiego).
