Dziwną śpiewa pieśń! Głębokie,
Pierworodne płyną tony,
Jakby z ziemi się dźwigały
Ciężkich tchów miljony.
Wieją iskry, tchnienia dyszą,
Glina drży za swym aniołem,
Aż się zerwą, zakołyszą
I przenikną społem.
Aż się porwie w lot bez końca,
W żywych ogniach cała złota,
Pełna ziemi, gwiazd i słońca —
— Wieczna pieśń żywota!
............
Przepotężną oto siłą
Dwuświat spoił się daleki...
— Przed wiekami to już było,
A będzie — na wieki.
Duch i ziemia, duch i ciało
To nie rozłam już kaleki...
— Przed wiekami to się stało,
A stało — na wieki.
Duch zaślubion z gliny bryłą,
Proch pochwycon w gwiezdne cieki...
Przed wiekami to już było,
A będzie — na wieki.
............
To była Arjów[1] pieśń!... Oddech radosny
W słońce, rozkwitłej świeżo duszy świata,
- ↑ Szczep aryjski czyli indoeuropejski obejmuje dwie grupy azyatyckie: hinduską i irańską, i siedm europejskich: grecką, albańską, romańską, celtycką, germańską, litewską i słowiańską. Sam wyraz Arya miał pierwotnie ciaśniejsze znaczenie: tak siebie nazywał lud w Wedach (Arya — swojacy, rodacy, populares) w przeciwieństwie do innych, wrogich ludów, Dasyu.
