Ta strona została uwierzytelniona.
Skróś wiosennych waszych kwiatów,
Skróś kadzideł trybularzy,
Blask się próchna po was żarzy
Starością Azjatów!
Nie, nie pójdziem bić pokłonów
W assyryjskie wasze chramy!
Pieśń, co tchnieniem jest miljonów,
Tę pieśń — my ją mamy!
............
Gasną, cichną harfy struny,
Światło w echach się rozwiewa,
Kir je kryje w czarne runy[1]...
Harfa już nie śpiewa!
- ↑ Runy — od runo, wełna, tu: materya wełniana, sukno.
