Ta strona została uwierzytelniona.
XXVI. GDYŚ RAZ ZAPŁAKAŁ...
...Gdyś raz zapłakał nad cierpiącym światem
I bólu ziemi był bratem,
Już ci otwarty
Przez cieniów warty
Raj nadziei, błękitnym okwitniony kwiatem;
Już dusza twa, bosko cicha,
Światło pokoju wydycha,
Które anioł przyszłości po promieniu zbiera
W alabastrowe urny,
Iż dziś już na ten świat chmurny
Srebrzystym różem jutrzenka przeziera...
