A gdy odeszli, jaśni i bezkreśni,
Zostało słowo na życia pustyni,
Któreś ty w piersi wzięła, Polsko moja,
I toć jest twoja tarcz i moc i zbroja!
To jest ten święty Styks[1], w którym skąpana,
Wyjdziesz na rozblask nowej ludów zorzy
Pod wodzą Króla-Ducha i hetmana,
Co ci znak męki za ryngraf położy.
Gdzie przejdziesz, wstaną prochy z pod kurhanu
I bój nastanie wyroczny, bój boży,
W którym zwycięży ten, kto cierpiał krwawo —
I to jest zakon twój i twoje prawo!
A teraz, Polsko, idź, gdzie cię duch woła,
A z słowa życia zbierz życia natchnienie,
Niech cię rozjarzą kopuły kościoła,
Gdzie ci się stało pieśni objawienie,
I twej nadziei swastyką[2] znacz czoła!
Idź, harfa twoja prorocka po przedzie
Pieśń ci przyszłości gra i w przyszłość wiedzie.
- ↑ Styks — rzeka zapomnienia w podziemiu. Por. zwrot Słowackiego w »Grobie Agamemnona«: ...»Naga, w Styksowym wykąpana mule«.
- ↑ Swastyka (z indyjskiego) — odmiana krzyża, znak, ornament czy symbol, spotykany na najdawniejszych zabytkach nie tylko Indyi, skąd nazwa, lecz i innych krajów; w jęz. staroind. znaczy: błogosławieństwo, życzenie powodzenia.
