Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 8 217.jpg

Długo i my się rwali w lot,
 Skróś beznadziejnych szlaków,
I świat zasnuli śniegiem piór
 Pobitych białych ptaków.

I źle się działo im i nam
 Bez spójni, bez jedności
I staliśmy u doli bram
 Rozcięci w dwoje włości.

Dziś inne hasła okrzyknął czas,
 Inny nam sztandar wieje...
W jeden się naród musimy zróść,
 Nim spełnim swe nadzieje!

Oto lud powstał z długich snów,
 Oto się chwieje szala.
Tysiąc się wznosi serc i głów,
 Gdzie zorzę duch zapala.

Sił mu przyczyńmy! Ducha sił!
 Światła mu dajmy zbroje.
Niechaj ojczyzna w krew jego żył
 Nadzieje wsączy swoje!

Gotowi bądźmy nowy pług
 Zapuścić w nową rolę...
Braterstwem spłaćmy ten stary dług,
 Co popchnął nas w niewolę.

U progów twych niech spadnie z nas
 Wszelaka małość ducha,
Bo idzie już zaranny czas
 I noc przemija głucha.

Zwyknijmy jedno hasło mieć,
 Na bój, na śmierć, na życie!