Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 8 240.jpg

 Wypalasz się niepowstrzymanie, w nieugaszonej żądzy rozżarzenia życia w narodzie.
 ...I stało ci się płomienisko ducha całopalnym stosem, na który wstąpiła pieśń twoja.
 I stało się słowo twoje do nas.
 Słowo-żar, słowo-płomień, słowo-dech żywota.
 I buchnęły pieśni twoje, jak ognista lawa, wielorakim strumieniem, który niszczył zasiedziałość dusz słabych, w domu śmierci i w domu niewoli.
 I buchnęły pieśni twoje ze stosu twej męki, jak wichr i jak płomień. I oświetliły horyzonty dalekie, na których rozpacz nawet bierze kształt nadziei.
 ...I stałeś się głosem wołającego płomienia, a który szedł, stawał, aby słuchał ciebie.
 I zapalały się u stosu twego serca mnogie, a które blizkie były śmierci, ożyły.
 I nieśli ludzie serca płonące w dom ucisku swego, jak paschalne świece, iż powiał życiem dech mocny i dech odrodzenia.
 ...A zaś zstąpiłeś między umarłe, aby świadczyli żywym.
 Poruszyłeś prochy święte i nieświęte, szukając w nich iskry żywota.
 Sądem ognia pytałeś je, a odpowiedziały tobie. Rozpierzchłe kości złączyły się, aby dać świadectwo niezniszczalnemu płomieniowi życia.
 W otchłań męki zstąpiłeś i w otchłań przewiny; i dotknąłeś ran starych, abyś je wypalił.
 Stargnąłeś wieka z trumien, z sarkofagów, rozżarzyłeś zetlałe purpury, rozzłociłeś berła i korony zgasłe, iżby naród ujrzał okowidnie królewskość swoją.
 Cała grobowa Polska stanęła przed tobą, »naga, w styksowym wykąpana mule«.
 A tak wyniosłeś z grobów słowo zmartwychwstania, płomienne »logos«, na którego złotej kotwicy stoi duch narodu.
 A iż nie było za dni twoich wielkiej idei w naro-