wyciął. Obległ potém miasto Thebez i tam od niewiasty kamieniem młyńskim, z wieży, śmiertelnie ugodzony, giermkowi dobić się kazał (Sędz: 9, 54). 3. Drugie imię najwyższego kapłana Abiatara (ob.).
Abissynja. W geografii starożytnej wszystkie kraje, leżące na południe Egiptu, nosiły ogólną nazwę Etjopji, której część, najbardziej wysunięta ku południowi, nazwaną została Abissynją, inaczej Habesz, od rzeki Hawasz, kraj ten przerzynającej. Niekiedy także nazywano te strony India citerior, albo państwem Meroe. Pierwsze nasiona wiary zaniesione tu były jeszcze za Apostołów (Dz. Ap. 8, 27), ale dopiero za Konstantyna W. udało się zaprowadzić tam chrystjanizm, około r. 316. Chrześcjański filozof Meropjusz z Tyru przedsięwziął podróż morską do Etjopji, celem zwiedzenia tego, mało znanego wówczas kraju. W towarzystwie swojém miał dwóch siostrzeńców: Frumencjusza i Edezjusza. W jednym z portów morza Czerwonego przez mieszkańców napadnięci, wszyscy podróżni zostali wymordowani, z wyjątkiem dwóch tych pięknych młodzieńców, oddanych królowi abissyńskiemu, jako niewolników. Wkrótce pozyskali oni zaufanie króla i jeden z nich został sekretarzem, drugi podczaszym królewskim. Po śmierci króla, Frumencjusz został nauczycielem następcy tronu i faktycznym rządcą Abissynji i, na tém stanowisku, z przybywających tam w celach handlowych Rzymian i Greków, założył małą parafję chrześcjańską. Gdy młody książę dorósł, Edezjusz wrócił do kraju i został kapłanem w Tyrze; Frumencjusz zaś udał się do niedawno na stolicę patrjarszą wyniesionego św. Atanazego, uwiadomił go o początkach nawrócenia w Abissynii i został przez niego na biskupa tego kraju wyświęcony[1]. Po powrocie prowadził, ze skutkiem pomyślnym, dzieło nawrócenia: nawet król przyjął chrzest św. i biskupstwo Axuma wkrótce zamienione zostało na stolicę metropolity (Abbuna), z 7 biskupstwami (Athanas. Apolog. n. 31. Baron, ad an. 356 n. 23). Cesarz Konstans usiłował tam zaprowadzić arjanizm, ale bezskutecznie. Od V wieku zapanował tam monofizytyzm, dotąd trwający. Abissyńczykowie praktykują niektóre obrzędy starożytnego Kościoła i niektóre ceremonie z judaizmu. Dzieci chrzczą przez zanurzenie, a chrzest, który zawsze udzielają przed kościołem, poprzedzają śpiewy na cześć N. Marji P. Następnie odmawiają głośno nicejskie wyznanie wiary, Ojcze nasz i trzeci rozd. Ew. św. Jana. Wodę do chrztu święcą przez okadzanie, mówiąc: „niech będzie pochwalony Ojciec, Syn i Duch”, poczém przesuwają przez wodę krzyż żelazny, mówiąc: „jeden Ojciec święty, jeden Syn święty, jeden Duch święty.” Następnie chrzczonemu wiążą na czole i na szyi sznurki bawełniane, umoczone w oleju św., w formie krzyża. Sznur jedwabny błękitny noszą przez całe życie na szyi, dla odróżnienia się od mahometan i żydów. Dzieciom udzielają komunję pod dwiema postaciami, ale aż do 25 roku życia są wolni od spowiedzi. Nie jedzą krwi i mięsa ze zwierząt zaduszonych na mocy Dz. Ap. (15, 29). Zachowują sabbat i obrzezanie, którego dopełniają nawet na dzieciach płci żeńskiej, co jednak nie ma u nich cechy obrzędu religijnego, tylko cel czysto hygieniczny; święcą także i niedzielę.
- ↑ Baronjusz w Martyrologium (27 Paźd.) błędnie mówi o dwóch Frumencjuszach: etjopskim i indyjskim, nie wiedział bowiem, że Etjopja nazywała się także Indją.
