musiała trudności, zanim odwiodła swą matkę od zamiaru wydania ją za mąż. „Nie chcę, mówiła młoda dziewica, ani grzesznika, ani śmiertelnika za oblubieńca; wolę miéć tego, który nigdy nie umiera i którego królestwo ogarnia niebo i ziemię.” Fundacje, o których wspomnieliśmy, podlegały zwierzchnictwu biskupów: św. Amanda i św. Auberta, którzy bardzo wielkie usługi oddali religji i instytucjom klasztornym w Belgji. Klasztory przez nich wspólnie zakładane, do których i te ostatnie zaliczyć potrzeba, nazywały się podwójne, t. j. męzkie i obok nich żeńskie. Według świadectwa czterech starożytnych historyków, Adelgunda od najpierwszej młodości do końca życia częste miewała widzenia, które sama opisywała. Um. d. 30 Stycznia 694 r. We dwa lata późniéj umarła także jej siostra ś. Waldetruda. Obie były aniołami stróżami w Hainaut, opiekunkami sierot, ubogich, chorych, więźniów i wszystkich cierpiących. Obacz: Bolland. 30 Stycznia i Mabill. Act. SS. saec. II str. 806. (Schrödl.).
Ademar z Chabannais (Chabanensis), ur. ok. r. 988 w Akwitanji, ze znakomitéj rodziny, wychowany w klasztorze św. Eparchjusza w Angoulême (S. Ep. Engolismensis) i św. Marcjalisa w Limoges (Lemovicensis), większą część życia przepędził w pierwszym z tych klasztorów pod regułą św. Benedykta, zajmując się kopjowaniem dawnych rękopismów i historycznemi pracami. Mamy po nim: 1-o Historję monarchji frankońskiej, od początku tejże, aż do r. 1029, dotąd nigdzie w całości nie wydaną, a znaną p. t. Chronicon Aquitanicum et Francicum, albo Historiae Francicorum libri III (u Pertz’a, Monum. G. Scrip. t. IV. także nie zupełne). Mniejsze tylko, lub większe wyjątki mamy w różnych zbiorach historyków, niekiedy bezimiennie, albo pod imieniem Monachi Engolismensis. Między innemi fragment o św. Wojciechu i Brunonie, ap. Mabillon, Acta SS. Ord. S. Bened. saec. V. pag. 869—871. ap. Basnage, Thes. mon. t. III p. I. ap. Canisium, Lectt. antiqu. t. III. 2-o Commemoratio abbatum Lemovicensium basilicae S. Martialis, kontynuowaną przez nadwornego kapelana Henryka II, króla angiel., zwanego Helias de Roffiaco, i potem jeszcze przez jakiegoś zakonnika, od r. 848—1105 (ap. Labbe, Bibliotheca nova manuscriptor. t. II. str. 271). 3-o Epistola de apostolatu S. Martialis, pisana po r. 1029, przeciw pewnemu zakonnikowi z Lombardyi, który zaprzeczał apostolstwu św. Marcjalisa w Limoges (ap. Pertz. l. c.). 4-o Uzupełnienie do Amalarii Opus de diviniis Officii. Wszystkie dzieła Ademara ap. Migne, Patrol, lat. t. 141. X. W. K.
Adeodat, Papież, urodzony w Rzymie, wstąpił na Stolicę Apostolską r. 672 i rządził Kościołem przez lat 4. Panowanie jego nie zawiera w sobie nic godnego uwagi. Encyklopedja Ersch’a i Gruber’a utrzymuje mylnie, że za jego pontyfikatu Lombardowie porzucili arjanizm i wrócili do katolicyzmu. Fakt ten bowiem miał miejsce daleko wcześniej, za staraniem Teodolindy. Nazywają téż niektórzy tego Papieża Adeodatem II, a mianowicie wtenczas, kiedy Papieża Deusdedit (615) zamieniają na Adeodata I.
Adiada albo Addus, hebr. Adida, miasto na górze w nizinie Sefela (Szefelah), przylegającej do morza Śródziemnego. Machabejczyk Szymon ufortyfikował to miasto i stał tam z wojskiem zebraném przeciwko Tryfonowi (I Mach. 12, 38. 13, 13). Prawdopodobnie miasto to jest to samo co Hadid (Neh. 11, 34), w pobliżu Liddy i Ono.
Adiafora, ἀδιάφορα, res mediae, indifferentes, rzeczy, czyny, zdania, z pewnego stanowiska nie wpływające na istotną zmianę sądu pod wzglę-
