twa. Kapłan kładzie rękę na chorego i prosi Boga, aby swoją ś. rękę włożył w jego rękę i rozkazał chorobie nie gardzić nią, lecz posłuchać i ustąpić z chorego, iżby powstał z łoża i Bogu swemu składał dzięki w jego świątyni. Poczém, wśród benedykcji i modlitw, raz jeszcze wkłada rękę na chorego, prosząc o powrócenie mu zdrowia. Teraz zapytuje kapłan chorego, czy nie zapomniał czego na spowiedzi? odbywa się spowiedź i rozgrzeszenie, po którém są jeszcze modlitwy. W namaszczeniu każe najprzód pomazać olejem św. na czole, lecz dodaje Agenda: si non est consecratus ab episcopo, quia unctio frontis non est de necessitate; et caveat presbyter et caute se habeat, quia non simplicis presbyteri est officium ungere frontem, sed pontificis, quod ipse facit in confirmatione, ergo propter periculum vitandum tersum est hoc folium. Ta rubryka wskazuje, że układający Agendę nie chciał swą powagą pomijać starego zwyczaju, choć go nie potwierdził, i daje rękojmię wiernego w niej przechowania dawnych kościelnych tradycji. Forma namaszczenia taka: Per istam s. unctionem et suam piissimam misericordiam indulgeat tibi Dom. Noster J. Chr. quidquid deliquisti per visum. In nomine Patris... ut quidquid illicito visu deliquisti, hujus olei unctione expietur. Per... Ungo oculos tuos oleo sanctificato in nomine Patris, ut quidquid illicito visu deliquisti, hujus sacri olei unctione evacuetur. Per Dominum... Podobnież długie są formuły przy namaszczeniu uszów, nozdrzów, ust i nóg. Olej św. kapłan płatkiem ściera i odmawia różne modlitwy nad chorym. Teraz dopiero daje mu komunję św., jeśli jej dotąd nie przyjął, mówiąc: Corpus D. N. J. Ch., et Sanguis fiat tibi in remedium omnium peccatorum, in vitam aeternam, amen. Następnie odmawia początek Ewangelji św. Jana: In principio. jak na końcu mszy, po czém dodaje modlitwę i pięć benedykcji nad chorym: te kończą ceremonię. Drugim obrzędem, w Agendzie tej zawartym, jest: Ordo sepulturae mortuorum. Jeśli się uroczyście odbywa, kapłan, w albę i stułę przybrany, idzie przed trumną, prowadząc ciało zmarłego do kościoła. Tu śpiewa: Non intres.. i modlitwę, oraz trzy responsoria: Credo quod Redemptor... Qui Lazarum... Libera me Dne.., po każdém Kyrie, Pater, Ave, i modlitwy o zmartwychwstanie chwalebne. Wynosząc umarłego na cmentarz, ant. In paradisum i ps. Ad te Dne levavi. U grobu poleca duszę modłom obecnych, błogosławi miejsce spoczynku, odmawia sam kilka modlitw, kropiąc trumnę i grób. W dalszym ciągu Agenda kładzie: Benedictio vel consecratio salis et aquae, rozpoczynając od Pater i Ave; reszta jak dzisiaj. — Ordo ad baptisandos pueros. W kruchcie kapłan tchnie na dziecię, odmawia cztery krótkie egzorcyzmy, czyli zaklęcia szatana, połączone z żegnaniem i błogosławieniem niemowlęcia; czyni krzyż na jego czole, mówiąc: Signum s. crucis D. N. J. Chr. in frontem tuum pono; podobnie na piersiach; następują modlitwy, z włożeniem ręki na dziecię i soli do ust jego. Daléj kapłan czyni znak krzyża na czole niemowlęcia, a położywszy na nie rękę, odmawia: Dnus vobiscum.. Sequentia S. Ewang. sec. Matth. In illo tempore oblati.. (19, 13—15). Teraz chrzestni odmawiają Pater, Ave, Credo, a kapłan modlitwę zaklinającą szatana. Ze śliny robi błoto, namazuje niém prawe ucho, nozdrza i lewe ucho dziecka, daje stułę chrzestnym i idzie z nimi do chrzcielnicy: Tu pyta: jak się nazywasz? czy odrzekasz się szatana? i wszystkich spraw jego? i wszelkiej pompy jego? Po odebraniu od chrzestnych odpowiedzi, bierze dziecię na swe ręce, pyta jeszcze o imię, czyni
