bardzo dobre pisał dzieła; Hieronim to samo mówi co i Euzebjusz; być jednak może, że jeden przepisał tu tylko po prostu z drugiego. I Grzegorz nysseński przywodzi jedno miejsce z Saccasa, gdy tymczasem Hierocles zapewnia, że żadnego nie pozostawił on po sobie pisma. Niezgodność tę świadectw, tym sposobem usiłowano w nowych czasach usunąć, że przypuszczono istnienie dwóch tego samego nazwiska uczonych aleksandryjskich, z których jeden był nowoplatonikiem Saccasem, a drugi pisarzem chrześcjańskim tego samego nazwiska, którego też z tej przyczyny brano za tamtego Saccasa. Pismami jego były: zupełnie zatracony traktat De consensu Moysis et Jesu, i Harmonja ewangelji, w której Saccas za podstawę wziął św. Mateusza, wypełniając jej luki z innych Ewangelji; zgodne zaś w Ewangeljach miejsca oznaczał na marginesie liczbami, nazwanemi capita (χεφαλαια), a od św. Hieronima zwanemi canones. Euzebius te canones użył do podziału tekstu, bez łączenia wszystkich Ewangelji w jedną całość, jak to jeszcze niekiedy widzieć można w dawnych rękopismach i starych wydaniach. Harmonja ewangeliczna Saccasa przechowała się tylko w tłumaczeniu Wiktora, biskupa kapuańskiego, a najlepiej przedrukowaną mamy w Biblioth. maxima Patrum, 1677 t. II i III i u Galanda t. II, gdzie razem w Prolegomenach p. LIV znajdują się bliższe objaśnienia. (Fritz) N.
Amon, syn i następca Manassesa, król judzki (4 Kr. 21, 18), panował tylko dwa lata. Wychowany w bałwochwalstwie, któremu ojciec jego w początkach swego panowania hołdował, zaprowadził pogańskie obrządki i zwyczaje. Znienawidzony ogólnie, przez własne sługi został zamordowany (II Paral. 33, 20, n.). Lud ukarał śmiercią zabójców i królem postanowił syna jego, Jozjasza: ale nie dopuścił go do grobów królewskich, przeto pochowany został w ogrodzie ojczystym. Ł.
Amonjusz, patrjarcha zakonny: przez niego to głównie życie mnichowskie zamieniło się na klasztorne. Pochodził on z bogatej rodziny egipskiej, w pierwszej jeszcze młodości postanowił prowadzić życie w ubóstwie i czystości zupełnej, i tylko żywe bardzo prośby krewnych zdołały go skłonić, po śmierci rodziców, do ożenienia się. Ale jeszcze w dzień wesela udało mu się swoją małżonkę do czystości zapalić, że postanowili żyć i w małżeństwie tylko jak brat z siostrą. Po 18 latach takiego pożycia, za zezwoleniem żony, udał się Amon na pustynię nitryjską, leżącą w niższym Egipcie, o 8 lub 9 mil na połud. od Aleksandrji, gdzie niektórzy z pustelników poczęli się kupić około niego, a jakkolwiek w oddzielnych jeszcze mieszkali pustelniach, ale w sobotę i w niedzielę zgromadzali się do wspólnego kościoła, gdzie ośmiu kapłanów sprawowało służbę Bożą. Liczba tych duchownych potomków Amona tak dalece pomnożyła się w pustyni nitryjskiej, że pod koniec V w. było ich już około 5,000. Amon był przyjacielem św. Antoniego, odwiedzali się oni niekiedy, choć oddaleni od siebie o 13 dni drogi; żona odwiedzała Amona dwa razy na rok. Umarł w 62 r. życia. Opowiadają, że Antoni o śmierci Amona dowiedział się przez nadnaturalne widzenie i że widział jego duszę wznoszącą się do nieba. Cf. Sozomenus, Hist. eccl. I, 12; Socrates, Hist. eccl. IV, 23. (Fritz).
Amorejczycy, hebr Emori, 70 ᾽Αμοῤῥαῖοι, Vulg. Amorrhaei, należeli do ludów chananejskich (Ex. 3, 8. 13, 5. 33, 2), mieszkali w górach Judzkich (Num. 13, 30. Deut. 1, 7. 19, 44) i dzielili się na 5 po-
