Baldwin IX, hrabia Flandrji. Pomiędzy wielu Baldwinami, rządzącymi hrabstwem Flandrji, pomijając już Baldwina V, zwanego Insulanus, opiekuna króla Filipa I, francuzkiego, odznaczył się dziewiąty tego imienia. Współczesny królowi francuzkiemu Filipowi Augustowi, którego był lennikiem, przedsięwziął B. sławną wyprawę do Ziemi Św., którą Wenecjanie skierowali najprzód do Zary, a Aleksy Angelus ściągnął do Konstantynopola (1203). Udało się krzyżowcom, na miejsce przywłaszczyciela Aleksego III, wynieść na tron jego brata, ale ten nie długo zginął z ręki Murzuflusa. Wówczas łacinnicy zdobyli Konstantynopol 12 Kwietnia 1204 r. i założyli cesarstwo łacińskie. Najświetniejsze zdawały się otwierać nadzieje dla Kościoła. Niedługo jednak Baldwin dostał się w niewolę do Bulgarów. Mateusz Paryzki opowiada, że po długiej niewoli (gdy jeden z jego następców Henryk I, 1216 r. zginął na wyprawie przeciwko Epirowi, drugi, Piotr de Courtenay, 1220 r. został zamordowany, a Robert ze zmartwień bliskim był grobu, † 1228), wrócił Baldwin do ojczyzny, lecz, z rozkazu córki Joanny, zaślubionej Ferdynandowi, księciu portugalskiemu, został powieszony pomiędzy dwoma psami (1224 r.). Podanie to błędne, bo powieszonym był samozwaniec, niejaki Bertrand de Raig, podobny do Baldwina. Los Baldwina był jednak smutny, zginął on śmiercią okrutną 1208 r. Królowa Bulgarów namawiała więźnia do ucieczki i zabrania jej z sobą, ale rycerz chrześcjański na nieprawość zgodzić się nie chciał. Oburzona tém królowa, oskarżyła Baldwina o zamach na jej wstyd niewieści. Pomimo wszelkich wstawiań się za nim Papieża i łacinników, król (Johannicus) kazał jeńcowi obciąć ręce i nogi i rzucić go do otwartego grobu na pastwę dzikiego ptastwa. Cf. Hurter, Papst Innocenz III, (ks. 8 i 10).
Baldwin, Balduinus, ur. w Anglji, z ubogich rodziców, był najprzód nauczycielem wiejskim (ludimagister); niedługo posunięty na archidjakona; opuścił tę godność, wstąpił do cystersów i został opatem fordeńskim, w r. 1181 biskupem w Wigorn, wreszcie arcybiskupem kantuaryjskim (r. 1185). Um. r. 1191 v. 1192 pod Ptolemajdą, w Palestynie, dokąd go był wziął z sobą Ryszard I, król ang., udając się na wojnę krzyżową. Urban III, Papież, miał do niego zaadresować list w ten sposób: Balduino monacho ferventissimo, abbati calido, episcopo tepido, archiepiscopo remisso[1]. Pisma jego teologiczne i ascetyczne (Tractatus 16, różnej treści: De commendatione fidei; De Sacramento altaris) wydał Bertr. Tissier, Scriptor. Biblioth. Cisterc. t. V (1662) i Migne, Patrol, lat. t. 204. X. W. K.
Baldwin, Balduinus, v. Baudouin Franciszek, uczony prawnik XVI w., ur. w Arras, we Flandrji, d. 1 Stycz. 1520 r. Ojciec jego, Antoni B., był tam hiszpańskim prokuratorem królewskim. Franciszek B. uczył się najprzód w Louvain, a potém w Paryżu, gdzie nauczycielami jego byli najsławniejsi podówczas prawnicy: Baïf, Budaeus, Cujas i Karol du Moulin. Młodemu B. zachciało się podówczas poznać przywódców reformacji, zwłaszcza Kalwina i Bucera. Z Paryża przeto, ok. r. 1544 udał się do Genewy, i tam miał przyjąć kalwińską kommunję, na co jednak ścisłego dowodu nie ma, owszem, współczesny Papire-Masson (Vita Calv.) świadczy, że B-wi nie podobały się surowe zasady Kalwina i bardziej skłaniał się do łagodności Melanchtona i Bucera. R. 1545 wrócił do Paryża, gdzie miał znów zostać katolikiem, lecz tylko na 2 lata, bo w r. 1547, jak powiadają, wrócił do Genewy, apostatował i z Kalwinem żył w ścisłej zażyłości.
- ↑
W tłumaczeniu: Do Baldwina, mnicha najżarliwszego, opata gorącego (gorliwego), biskupa letniego, arcybiskupa chłodnego (łagodnego, pozbawionego żaru/żarliwości)..
