Lecz o tej drugiej podróży jego i zażyłości z Kalwinem Papire-Masson nic nie wie. Pewnem jest tylko, że podówczas został powołanym do Bourges, na professora prawa, a zanim się tam udał, otrzymał biret doktorski (d. 12 Marca 1549 r.) z rąk Eguinarjusza Baro (ob. Nicol. Catherinot, Calvinisme du Berry). W Bourges uczył Baldwin od 1549; w r. 1556, w skutek rozruchów, opuścił to miasto razem z Franciszkiem Duaren, jednym z najuczeńszych prawników owego czasu, i udał się znów do Genewy, chcąc potém zwiedzić Niemcy i postarać się o katedrę prawa w Tybindze. Lecz dowiedziawszy się, że tam już udał się Du Moulin, za radą Kalwina osiadł w Strasburgu. Tu znów wykładał prawo; lecz po kilku latach, z powodu niezgody ze swym kollegą Hofmannem, wyjechał, może też za radą Kalwina, do Heidelberga, na professora historji i prawa, i miał apostatować z kalwinizmu na luteranizm; nie wiadomo jednak dla czego, bo w Heidelbergu przeważał kalwinizm. R. 1561, pod pozorem jakichś naglących interessów, miał przybyć do Francji i pojednać się z Kościołem. Dotychczasowe jednak apostazje wszystkie i nawracania się Baldwina nie są gruntownie udowodnione. Co się zaś tyczy jego podróży z Heidelberga do Francji, rzecz się tak miała: Jerzy Kassander, któremu cesarz Ferdynand I polecił wypracować projekt połączenia katolików z protestantami, i który w tym celu napisał Consultatio de articulis fidei inter Papistas et Protestantes, otrzymał także polecenie od księcia Cleve, aby podobny projekt wygotował dla Francji, do pojednania katolików z hugonotami, i nawrócenia Antoniego Bourbon, króla Nawarry, do katolicyzmu. Kassander uprosił sobie do pomocy Baldwina, który dotychczas wirując między kalwinizmem i luteranizmem, był najzdolniejszym do tego dzieła, bo poznał dobrze słabe strony jednego i drugiego wyznania. Baldwin, mając sobie zakommunikowany projekt Kassandra (De officio pii et publicae tranquillitatis vere amantis viri in hoc religionis dissidio), podał go do druku w Bazylei 1561 r., i w tymże roku mile został przyjęty przez króla Nawarry. Gdy zaś Antoni Bourbon umarł (17 Listop. 1562 r.), Baldwin przez pewien czas był przy jego naturalnym synu, księciu Karolu Bourbon, jako mistrz dworu; później, w ówczesnych zamieszkach domowych we Francji utraciwszy swoją bibljotekę i mienie, za wstawieniem się arcybiskupa kameraceńskiego, Maksymiljana z Bergue, i innych panów niderlandzkich, wrócił do swej ojczyzny i otrzymał katedrę prawa w uniwersytecie duaceńskim (Douai). W r. 1564 powołał go Wilhelm książę Oranji do Brukselli, także dla przeprowadzenia jedności religijnej. Tu Baldwin napisał o zamieszaniu religijném memorjał, przesłany królowi hiszpańskiemu. R. 1566 redagował prośbę do Małgorzaty, księżnej Parmy, zarządzającej Niderlandami, upraszając o wolność wyznania dla tych prowincji; gdy zaś król hiszpański na żądania mieszkańców nie zezwolił i bunt ich przez księcia Albę uśmierzył, Baldwin, bojąc się, aby nie był zmuszonym do sądzenia powstańców, wyprosił sobie pozwolenie na wyjazd do Paryża (1567 r.) i więcej do Brukselli nie wrócił. W Paryżu miewał lekcje, na które tłumnie uczęszczano. R. 1568 kanclerz Filip Hurault dał mu katedrę prawa w Angers i jednocześnie mianował referendarzem rady stanu. Wreszcie, po wyborze Henryka Walezjusza na króla polskiego, przybył Baldwin do Paryża, aby z nim jechać do Polski i przy uniwersytecie krakowskim objąć wykład prawa; lecz um. 23 Paźdz. 1573 r. w Paryżu, na rękach sławnego jezuity Jana Maldonata. Taką jest historja tego
