letty. Ale niedorzeczność jakiejś osoby nie może być argumentem przeciwko Kościołowi. Ob. Feller, Biogr. universelle. N.
Barnaba święty, Barnabas (11 Czerwca), od bar naba, syn pociechy. Pierwotne jego imię było Józef Levites, rodem był z Cypru, naleleżał[1], jak dawna niesie tradycja (u Klemensa Alex. Stromat. II 20, Euzebjusza H. E. I 12, S. Epifanjusza, Haeres. 20, 4), do 72 uczniów J. Chr. Po Wniebowstąpieniu P. N. sprzedał swoją posiadłość, jaką miał w Jerozolimie, pieniądze oddał do wspólnej skarbony (Act. 4, 36. 37), a sam obrał zawód apostolski, na którym sprawował się, jako „mąż dobry, pełen Ducha św. i wiary“ (Act. 11, 24). Apostołowie wysłali go do Antjochji (r. 40), aby tam neofitów zachęcał do wytrwania, wspólnie ze świeżo nawróconym św. Pawłem. Po dwóch blisko latach, wrócił do Jerozolimy, także ze św. Pawłem, niosąc dla tamecznych chrześcjan wsparcie od antjocheńczyków (Act. 11, 19—30) r. 42. Tu, z polecenia Ducha Św., poświęcony razem z św. Pawiem na Apostoła pogan, opowiadał Ewangelję na wyspie Cyprze, w Pamfilji, Pizydji i Lykaonji (prowincje Azji Mniejszej, Act. r. 13 i 14). Wróciwszy do Antjochji, zastali chrześcjan spierających się o przepisy prawa mojżeszowego (ob.), po którego rozstrzygnięcie znów musieli udać się do Jerozolimy (r. 49). Ztamtąd jeszcze raz wrócili do Antjochji i zabawili przez niejaki czas razem (Act. 15, 1—35); poczem sam już św. B. poszedł do Cypru (ib. 36—39). Dalsze dzieje Św. B. są niepewne. Według Acta, czyli Periodi et Martyrium S. Barnabae (ob. Apokryfy), był umęczony na Cyprze, r. 53 albo 72, albo 76 (ob. Mazochii, Commentar. in vet. marmor. Calend. vol. VII). A lubo Periodi podają, że ciało jego było spalone, jednakże odkryto je na Cyprze ok. r. 485, wraz z rękopismem Ewangelji św. Mateusza, przełożonej podobno przez św. Barnabę na język grecki. Relikwji św. B. część jest w Medjolanie, w Tuluzie i w innych miastach. Żywot i szczegóły o znalezieniu relikwij św. B. opisał zakonnik cypryjski Aleksander, żyjący w końcu w. V. Żywot ten ob. ap. Bolland. Acta SS. 11 Junii. List, powszechnie temu św. przypisywany (Epistola S. Barnabae), niegdyś w wielu miejsach do ksiąg kanonicznych był liczony; a choćby nawet nie pochodził od św. B., zawsze jednak należy do pomników apostolskiej epoki. W pierwszych 17 rozdziałach autor figurami i proroctwami Starego Testamentu dowodzi prawdziwości główniejszych punktów wiary chrześcjańskiej; reszta poświęcona jest przepisom obyczajowym. Znał ten list filozof epikurejski Celsus (w półowie II w.), jako pismo przez chrześcjan bardzo cenione. Origenes (contra Celsum I 63. De Principiis III 2 n. 4. Expositio in Rom. 1 24) nazywa go katolickim (powszechnym). Znajduje się w wydaniach dzieł ojców apostolskich (ob.). W naszych czasach bardzo szczegółowe o nim studja, ob. w Theolog. Quartalschr. Tübing. 1839 s. 50—108. Hefele, Sendschreiben d. Apost. Barnabas aufs neue untersucht. Tübingen 1840. Archiv für theolog. Literatur, Regensb. 1843, zesz. 7 p. 626... X. W. K.
Barnabici, zgromadzenie zakonne św. Pawła, powstało w Medjolanie, podczas wojen Karola V z Franciszkiem I. Nazwę swą barnabitów otrzymało od kościoła świętego Barnaby. Ciągłe wojny zrodziły wielką niemoralność, zaraźliwa choroba sprzątnęła trzecią część ludności, żołnierze niemieccy przesiąkli nowemi zasadami, szerzyli dokoła pogardę sakramentów i praktyk religijnych. Stolica więc święta rada była powstaniu no-
- ↑
Błąd w druku; powinno być – należał.
