ctwo (Jer. 50, 1 — 51, 58) o Babilonie, odczytał je (Bar. 1, 3), żydów do łez poruszył, zebrał od nich składkę (jak niżej powiemy), „wziął do siebie naczynia kościoła pańskiego,“ a przytem list od wygnańców do pozostałych w Jerozolimie żydów, z tém wszystkiém do Jerozolimy powrócił i w niej się znajdował podczas zburzenia tego miasta r. 586. Przyjąwszy, że Sarajasz jest samym Baruchem (jeden i drugi bowiem nazywa się synem Nerjasza, a wnukiem Maazjasza; Jer. 36, 4. Bar. 1, 1. Cf. Jer. 51, 59), a nawet i bez tego przypuszczenia łatwo się tłumaczy, czemu Baruch jest w Babilonie (592), a potem, za Nabuzardana (r. 586), znów w Judei (Jer. 43, 3). Baruch bowiem, według Józefa Flawjusza (l. c.), nie był uprowadzony do niewoli; więc wolno mu było mieszkać w Judei lub Babilonji i ztąd każdego czasu wrócić. Albo (jeśli Sarajasz i Baruch są jedną osobą) pojechawszy do Nabuchodonozora, z Sedecjaszem, z nim też wrócił. Po powrocie z Babilonji Sedecjasz nie długo pozostał wiernym Nabuchodonozorowi. Przed 9 rokiem swego panowania ściągnął na siebie gniew króla babilońskiego. Chaldejczycy podstąpili pod Jerozolimę, lecz na wieść o zbliżającej się odsieczy Egipcjan odstąpili (Jer. 37, 1 — 8); po załatwieniu się zaś z Egipcjanami, w r. 588 (dziewiątym Sedecjasza; IV R. 25, 1... Jer. 39, 1. 52, 4) oblegli Jerozolimę, po 2 latach zdobyli i zburzyli wraz ze świątynią. Jeremjasz podczas tego oblężenia był w więzieniu, a że Baruch poczytywany był za jego doradcę (Jer. 43, 3), przeto mógł dzielić los jego. Po zdobyciu Jerozolimy, żydzi, których chaldejczycy zostawili, postanowili uciec do Egiptu, a Baruch wraz z Jeremjaszem musieli uciekającym towarzyszyć (Jer. 43, 6). Dalsze losy Barucha nie są wiadome. Pamiątkę jego obchodzi Kościół chrześcjański d. 18 Września. O trzech innych osobach biblijnych tegoż imienia, ob. II Esdr. 3, 20. 10, 6. 11, 5. — Księga Barucha składa się z trzech części i wstępu: Pierwsza część (1, 15. — 3, 8) jest modlitwą do Boga, gdzie lud żydowski przyznaje się do winy swej; wypowiada, że słusznie go spotyka kara za odrzucanie przestróg tak dawniejszych, jak późniejszych; prosi o miłosierdzie i przebaczenie. Jest to więc spowiedź narodu. W drugiej części (3, 9. — 5, 9) autor zwraca mowę do ludu: najprzód przedstawia mu z jednej strony jego grzechy, z drugiej miłosierdzie Boże, jakiego tyle razy doświadczył (3, 9 — 38); potem zachęca do cierpliwości i poprawy już to od siebie, już też od matki Sionu (4, 9 — 23); pociesza Jerozolimę tém, że nie długo do niej wrócą jej synowie, a miasta, które tę boleść jej sprawiły, upadną; wreszcie (5, 1 — 9) zachęca do porzucenia smutku. Trzecia część właściwie nie należy do księgi Barucha. Jest to List, pisany przez Jeremjasza do tych żydów, których Nabuchodonozor przeznaczył na przesiedlenie do Babilonji, lecz jeszcze ich tam nie przeprowadził. Jeremjasz przepowiada im, że pozostaną w Babilonji przez „siedm pokoleń (w. 2);” zachęca, iżby nie dali się uwieść do pogaństwa, i w tym celu bardzo gruntownie dowodzi, że bóstwa pogańskie są niczém, że ich bać się nie potrzeba i że cześć im oddawana jest obrzydliwością. List ten w Wulgacie jest jako szósty rozdział księgi Baruchowej; w greckim zaś tekście występuje osobno; zawsze jednak przy księdze Barucha. We wstępie zaś, 1, 1 — 14, Baruch opowiada, że gdy księgę (Jeremjasza) czytał podczas niewoli, wobec Jechonjasza, kapłanów i ludu, zgromadzonych nad rzeką Sodi, w Babilonji, w 5 roku po spaleniu Jerozolimy przez Chaldejczyków, żydzi, wzruszeni
