niem także Barucha literatura apokryficzna posiada trzy dzieła: List, Apokalipsę i Księgę, 1) List zmyślony przechował się w języku syryjskim tylko, a tekst jego jest w Polyglocie (ob.) paryzkiej i londyńskiej; łaciński przekład w Fabricii Cod. pseudepigr. V. T. II 147, francuzki w Dictionnaire des apocryphes, ed. Migne, II 161. Adresowany jest ten list do dziewięciu i pół pokoleń (przed-jordanowych), będących w niewoli za-Eufratem; pseudo-Baruch pociesza je i opisuje niektóre bajeczne szczegóły z dziejów zdobycia Jerozolimy; zachęca do ufności w Bogu i do wytrwałości w zakonie. Według jednych (ob. Huetii, Demonst. evang. Eichhorn op. c.) zmyślonym był ten list przez żyda w czasach Machabejskich; według innych (ob. Fabricii, op. c. Fritzsche, Kurtzgefasstes exeg. Handbuch zu d. Apokryph. d. A. T. I 167), przez jakiegoś zakonnika syryjskiego. 2) Ceriani, w Monumenta sacra et prof. (Mediol. 1867 t. I) podał przekład łaciński (z syryjskiego) Apokalipsy Baruchowej, przy której na końcu jest powyższy list. Apokalipsa ta zdaje się mieć pokrewieństwo z podobnego rodzaju etjopskim apokryfem (ap. Dillmann, Chrestomathia aethiop. Lips. 1866 s. 1—15). Co do czasu, w którym powstał ten apokryf, rzecz nie wyjaśniona. 3) Apokryficzna księga Barucha nie ma nic wspólnego z autentyczną. Jest ona płodem gnostyka, imieniem Justyna, żyjącego w II w. po Chrystusie, jak o tém podają wiadomość Philosophumena (wydał Miller), i opisuje, jak Elohim posłał Barucha do Jezusa, aby go zachęcił do rozpowszechnienia znajomości Boga między ludźmi. Jezus przyjął posłannictwo, za co wąż się na niego rozgniewał i przyprawił o śmierć krzyżową. Jezus jest tu tylko synem Marji i Józefa, jak to powszechnie gnostycy uczyli. X. W. K.
Baryczka Marcin, wikary i kaznodzieja katedralny krakowski i świątobliwy kapłan, dał dowód chrześcjańskiej odwagi, w poniesieniu papiezkiego (Klemensa VI) napomnienia Kazimierzowi W., o nierządne życie. Król zagniewał się na ks. Baryczkę, ale go nie karał; wszelako dworzanin królewski Kochanów, wychodzącego kapłana porwał i w przerębli w Wiśle utopił 1349 r. Pruszcz i Niesiecki piszą, że nad przeręblą słychać było śpiewy i widziano światłość nadzwyczajną. Gdy lód puścił, ciało jego nienaruszone wypłynęło, pogrzebane u księży augustjanów na Kazimierzu.
Baryłki. W Pontyfikale barilia, z włoskiego, są to dwie beczułki około garncowej wielkości, jedna pozłocista, posrebrzana druga, z herbami konsekratora i elekta biskupa, napełnione winem, które konsekratorowi ofiaruje biskup nowy w podwójnej ilości, dla niego w złotej, a dla siebie, jako współcelebransa, już tylko w srebrnej. X. S. J.
Basiliscus, cesarz bizantyński. Następcami cesarza Marcjana (um. 457 r.) byli: Leon I, II i ojciec ostatniego Zenon Izauryjczyk, mąż Arjadny, córki Leona I. Zenona zrzucił z tronu Basiliscus, brat Veriny, żony Leona I, przez nią wyniesiony na dowódcę wojsk. Zasiadłszy na stolicy cesarskiej, wydał, za namową swej żony Zenonis, sprzyjającej Eutychesowi, dekret przeciwko uchwałom synodu chalcedońskiego (451); patrjarsze zaś Akacjuszowi zalecił zwołanie nowego synodu, dla uświęcenia owego dekretu. Nim wszakże Basiliscus zdołał zamiary owe w sprawach religijnych przeprowadzić, nastąpił rokosz wojska na korzyść Zenona, który się ukrywał w Izaurji, i Basiliscus zmuszony był szukać schronienia w jednym z kościołów stolicy, gdzie, nie wiadomo, czy z głodu, czy też pod ciosami zabójców, życie stracił. Za jego dwuletnich rządów nastąpił
