pomiędzy ludem, oburzały przeciwko niemu umysły mieszkańców. Zatém poszło, że posła poczęto na ulicy obrzucać zniewagami, a gdy ten przed pospólstwem uciekł do domu, tłum podążył za nim, wysadził drzwi, a jeden z obecnych, cyrulik, brzytwą brzuch mu rozpłatał, tak, że Basseville umarł w 34 godziny. Papież Pius VI dowiedziawszy się o tumulcie około domu posła, wydał natychmiast rozkaz wysłania tam wojska, ale zaledwie już udało się przed roznamiętnionym tłumem ocalić żonę posła i dzieci, które Papież pod szczególną swoją wziął opiekę. Nieprzyjaciele Stolicy Apostolskiej puszczali wówczas w obieg pogłoskę, jakoby cała ta sprawa pochodziła z pobudki Papieża. Nędzna ta potwarz powtórzona była w pamflecie Curbieres'a p. t. Mort de Basseville ou la Conspiration de Pie VI devoilée. Salvi wydał w Medjolanie 1798 roku poemat, którego Basseville jest bohaterem. Sławny Monti przedstawił tego człowieka w właściwém jego świetle, w swoich Basseviliana, Medjolan 1790, przetłumaczone na francuzki 1817 r. Paryż. B. jest autorem kilku lichych dzieł historycznych. Cf. Feller, Biogr. universelle. N.
Baston Wilhelm Andrzej Renatus, ur. w Rouen 29 Listopada 1741 r., wstąpił do sulpicjanów, był professorem teologji w Rouen; jako przeciwnik przysięgi na konstytucję cywilną duchowieństwa, emigrował w czasie wielkiej rewolucji, a po zawarciu konkordatu roku 1801, został oficjałem Cambaceres'a, ówczesnego arcybiskupa w Rouen. R. 1813 Napoleon mianował go biskupem w Séez i odtąd rozpoczyna się smutna część jego życia. Papież, prześladowany wówczas przez Napoleona, odmawiał bull nowo nominowanym biskupom. Zaradzano temu w ten sposób, że kapituły wybierały takich biskupów, jako wikarjuszów kapitularnych; do dwóch już wybranych wikarjuszów w Séez, Baston został dołączony, jako trzeci. Ale nie godził się on na wspólne rządy, chciał sam być rządcą djecezji i ztąd w zatargi wszedł z kapitułą. Papież, więziony wówczas w Fonteinebleau, oświadczył jednemu z księży tej djecezji, że ksiądz Baston nie miał żadnej władzy, że wszystkie jego czyny jurysdykcyjne były nieważne, przyczém nadał władzę nadzwyczajną ks. Levavasseur, jednemu z wikarjuszów kapitularnych. Duchowieństwo djecezjalne dowiedziawszy się o tém, zerwało z Bastonem, który upierał się jednak pozostać przy swojém stanowisku, zamknął seminarjum i popełnił kilka faktów krzyczącej samowoli; wówczas kapituła odwołała daną mu delegację (11 Czerwca 1814). Poczém też porzucił djecezję i żyjąc prywatnie, swoją bezczynność chciał sobie wynagrodzić pisaniem. Umarł pobożnie 26 Września 1825 roku. Pozostały po nim, oprócz innych, następujące dzieła: Cours de théologie (napisany wspólnie z X. Touvache) 1773—84. Réclamations pour l'Eglise de France contre M. de Maistre, 2 vol. in 8° 1821—4. Antidote contre les erreurs et la réputaion de l'Essai sur l'Indifference etc. 1823. Concordance de lois civiles et des lois ecclesias. de France sur le mariage, 1824. Cf. Notice biogr. sur l'ab. Baston. Ami de la Religion n. 1276, 1281, 1283. Feler, Biogr. universelle.
Baszko Godzisław, kronikarz, zwany inaczej Pasek. Około półowy XIII w., był kusztoszem katedralnym poznańskim. Kontynuował kronikę Boguchwała II od r. 1271 (podług zdania Somersbergera). Pomimo licznych usterek i błahostek, kronice tej przyznają wartość, szczególniej co do dziejów wielkopolskich. Wyd. w II tomie zbioru Sommerberga, Wrocł. 1729—30, powtórnie nakładem J. A. Jabłonowskiego, w War-
