wu książe Teodo odbył pielgrzymkę do Rzymu r. 716. Rezultatem jego widzenia się z Grzegorzem II było, że Papież wyznaczył trzech legatów do Bawarji dla odprawienia soboru, wykorzenienia herezji i zabobonów, usunięcia fałszywych kapłanów, uregulowania spraw małżeńskich i dla erygowania trzech lub czterech biskupstw, pod jurysdykcją jednego arcybiskupa, t. j. dla utwierdzenia już założonych biskupstw i zakładania nowych. Harduin, Acta Conc. t. III p. 1861. Ale różne przeszkody, a zwłaszcza śmierć księcia Teodo i Ruperta (718), udaremniły większą część tych zamiarów. Zdaje się jednak, że wówczas nastąpiło zatwierdzenie biskupstw ratysbońskiego i salzburgskiego, oraz zajmujących te stolice biskupów. Theodo I przed śmiercią starał się o nominację na nowego jeszcze biskupa bawarskiego dla Korbiniana z Chartres, który wówczas udał się w pielgrzymkę do Rzymu. Gdy jednak starania te nie udawały mu się, Grimoald, syn Teodona, panujący w Freisingen, zdołał zatrzymać u siebie wracającego z Rzymu Korbiniana i skłonił go do przyjęcia biskupstwa w Freisingen, gdzie Korbinian założył stolicę biskupią i zbudował tamże klasztor. Gdy Pilitrudzie, żonie księcia Grimoalda, wyrzucał nieprawe jej małżeństwo, musiał na czas jakiś przed jej gniewem chronić się w Tyrolu południowym. Lecz sprowadzony tu z powrotem przez nowego księcia Hukberta, umarł 730 r. Meichelbeck, Hist. Fris. t. I. Boll. Vita S. Corb., ad 8 Sept. Tak tedy, oprócz Sebenu, były w Bawarji biskupstwa: Lorch, Ratysbona, Freisingen i Salzburg, ale granice ich nie były jeszcze należycie określone i biskupi nie następowali regularnie jedni po drugich, stolice biskupie wakowały nieraz przez czas długi. Za przybyciem świętego Bonifacego tylko jedna stolica Lorch miała biskupa Wiwilo, którego sam Papież Grzegorz III wyświęcił, ale i ten biskup pomiędzy r. 737 — 738, wraz z kanonikami i zakonnikami, musiał przed Awarami schronić się do Passau, gdzie kościół św. Szczepana zamienił na katedrę, a zakonnikom wybudował kościół w Niederburgu. Pertz, Monum. I p. 18. Ep. 46 Bonif. ed Würdtwein. Arnoldi Vochburg. de Mir. S. Emmerani, l. c. p. 105. Szkodliwie bardzo oddziaływał taki brak biskupów na stan kościoła w Bawarji, jakkolwiek ich miejsce zastępowali opaci klasztoru św. Emmerana, freisingeńskiego i salzburgskiego, z któremi pierwotnie łączyły się stolice biskupie. Wkradło się tam wówczas wiele nadużyć, jakie dopiero św. Bonifacy, zachęcony przez Grzegorza III i wezwany przez księcia Hukberta i Odilona, przedsięwziął wykorzenić. Rozpoczął on tę mozolną pracę najprzód r. 735 na czas krótki, potém 739 przez dłuższy już przeciąg czasu. Vita S. Bonifacii u Pertz'a, t. II. Ep. Bonif. ed Würdtwein, 46. Heretyckich i niemoralnych księży, a nawet laików, wdzierających się na katedry biskupie, pousuwał, a za zgodą księcia Odilona i potwierdzeniem Papieża, podzielił Bawarję na cztery djecezje, którym naznaczył następujących biskupów: Jana, na biskupstwo salzburgskie; Korbiniana, brata Erembrechta, na biskupstwo freisingeńskie; Gaubalda, na biskupstwo ratysbońskie; Wiwilę pozostawił na biskupstwie passawskiém. Odtąd datuje się porządna i stała organizacja Kościoła bawarskiego, stałe i żywe połączenie ze Stolicą Apostolską, a zatem i życie nowe. Szlachta i lud, mając na swojém czele książąt gorliwych, jak Odilona i Tassilona II, szli na wyścigi w fundowaniu nowych kościołów i w uposażaniu różnych instytucji kościelnych. Nigdzie w Niemczech nie zbudowano tyle klasztorów, jak w Bawarji, i żaden dom panujący nie okazał tyle troskliwości o kościół, co dom Agilolfingów. Z pomiędzy owo-
