dzić ich święta bez wyraźnego pozwolenia Stolicy Świętej; 6) nie można wpisywać ich imienia do kalendarzy powszechnych, lecz tylko do kalendarzy szczegółowych miejsc i zakonów, którym cześć tych błogosławionych została dozwoloną; 7) nie można do kościelnych modłów (preces) dodawać szczególnych suffragjów na wzywanie błogosławionego; w modlitwach publicznych można ich wzywać tylko podług modły dozwolonej i zatwierdzonej przez Stolicę Apostolską; 8) nie można nosić w uroczystych procesjach ich relikwji. Obecnie beatyfikacja poprzedza zawsze kanonizację. Do uznania kogo za błogosławionego potrzeba cnót heroicznych i cudów udowodnionych. Cnotami heroicznemi nazywają się takie, które przechodzą zwykłe warunki natury, sięgają najwyższego stopnia doskonałości i wynoszą tego, kto się niemi odznacza po nad zwykłych sprawiedliwych chrześcjan. Potrzeba więc, aby ten, kto ma być beatyfikowanym, wykonywał w stopniu heroicznym szczególniej trzy cnoty teologiczne: wiarę, nadzieję i miłość, oraz cnoty kardynalne: roztropność, sprawiedliwość, męztwo i wstrzemięźliwość, przez które rozumieją się i wszystkie inne cnoty chrześcjańskie. Oprócz heroizmu cnoty, baczy się jeszcze na trudność w jej wykonywaniu (arduitas), równie jak na ochoczość ducha, z jaką była spełniana (Benedict. XIV, De serv. Dei beatif. III 21 nr. 10, 11). Męczeństwo, jako oddanie życia za Chrystusa, uważa się za miłość doskonałą i wyrównywa najwyższemu stopniowi cnoty. W beatyfikacji tedy męczennika, zamiast dowodów cnoty w stopniu heroicznym, wymaga się tylko dowodu rzeczywistego i prawdziwego męczeństwa. Dla dowiedzenia zaś, że męczeństwo było nietylko faktem zewnętrznym, ale najwyższym, z ducha płynącym czynem cnoty, potrzeba jeszcze cudów. Oprócz cnót bowiem heroicznych, wymaganém jest, aby mający zostać błogosławionym działał cuda, szczególniej po śmierci. Przez cud zaś rozumie się czyn nadzwyczajny, w świecie widzialnym spełniony, przechodzący siły natury, albo jej prawom przeciwny, lub przeciwny zwyczajnemu sposobowi, w jaki działają i objawiają się prawa natury (ob. Cud). Według Benedykta XIV (De servorum Dei beatif. IV 1, n. 6 seq.), trzy są rodzaje cudów: 1) fakta, które co do istoty swojej przechodzą siły natury, np. wskrzeszenie umarłego, i takie cuda nazywają się supra naturam; 2) fakta, które co do istoty swej nie przechodzą siły natury, ale przeciwią się prawom, według których ona działa, np. rozdzielenie wód morza Czerwonego w czasie wyjścia Hebrajczyków z Egiptu (Exod. 14), i te nazywają się contra naturam; 3) fakta, które sił natury nie przechodzą, ale nie mogą być przez nią w ten sposób i w takich okolicznościach spełnione, np. uleczenie z trądu Naamana, przez zanurzenie się siedm razy w Jordanie, z polecenia Elizeusza (IV Reg. 5), i te nazywają się praeter naturam. Podług stałej praktyki Stolicy Apostolskiej, potrzeba do beatyfikacji przynajmniej dwóch cudów, choćby ostatniego rodzaju, dowiedzionych i spełnionych na wstawienie się sługi Bożego[1] po jego śmierci. Cudami Bóg prawdę tylko potwierdzać może. Cuda więc, przez przyczynę świętych i błogosławionych spełnione, są dowodem prawdy, a prawdą tą
- ↑ Podług Bened. XIV (1. c. 1. 37, n. 2) sługą Bożym nazywać się może każdy zmarły z rozgłosem świętości, choćby beatyfikacja jego nie była rozpoczęta.
