prawiać u siebie, w obcych kościołach odprawiać jej nie mogą (S. R. C. var. decret.).
Beausobre Jakób (Bellesobrinus), ur. w Niort, w Poitou, 8 Marca 1659 r. Znakomity protestancki teolog, był najprzód guwernerem naturalnych dzieci Ludwika XIV, później predykantem w Châtillon, nadwornym kaznodzieją księżnej Dessau, nakoniec predykantem i członkiem konsystorza w Berlinie, gdzie zarządzał parafją francuzką aż do swej śmierci, to jest do d. 6 Lipca 1738 r. Wspólnie ze swym przyjacielem Lenfant'em, wydał w przekładzie francuzkim Nowy Testament (Amsterdam, 1718), który później w poprawnych edycjach wychodził kilkakrotnie. Napisał Historję Manesa i manicheizmu (Hist. critique de Manichée et du manichéisme, Amster. 1734 i 1739, 2 t.), gdzie usiłował dowieść, iż manicheizm uprzedził już i przygotował drogę protestantyzmowi, na drodze wyzwolenia Kościoła z pod wpływów czysto ludzkich. W tym także duchu napisał swoją Historję reformy. Wyszła ona już po jego śmierci, w Berlinie 1785 r., w 4-ch t., i obejmuje historję luteranizmu od 1517 do 1530 r.; jest to praca niewielkiej wartości, powiększej części tłumaczona z Seckendorfa. Jego pióra są także dopełnienia do historji hussytów Lenfanta (Lausanne 1740 r.). R. 1744—55 wydane w Lozannie w 4 t. jego mowy nad Listem do Rzymian i św. Jana, pisane w formie homilji. Rozprawy te jednak nie miały wielkiego powodzenia dla swojej oschłości. (Haas). A. B.
Becanus Marcin, jezuita, rodem z Hilvaren-bec (ztąd Becanus), małej wioski brabanckiej, ukończywszy pilnie studja filozoficzne i teologiczne, uczył najprzód przez lat cztery filozofji, a następnie teologji przez dwadzieścia dwa lata w Moguncji, Würzburgu i Wiedniu. Osiwiały w pracach nauczycielskich, został spowiednikiem cesarza Ferdynanda II, umarł 24 Stycznia 1624 r., przeżywszy lat 63. Dzieła jego wydane w Moguncji, w 1630 i 1649 r. W tomie pierwszym jest Summa theologiae scholasticae, w drugim pisma polemiczne. Zaleca się tam przedewszystkiém jego podręcznik kontrowersyjny, Manuale controversiarum, dedykowany Ferdynandowi II (był też i u nas drukowany w Wilnie 1627 r.), również jak skrócenie tego podręcznika, p. t. Compendium manualis controversiarum, przypisane cesarskiemu synowi (Ferdynandowi). Kontrowersje jego tłumaczył X. Józef Tołoczko, jezuita (ur. 1715 r., żył w Wilnie 1773 r.): Kontrowersja z Kalwinem i uczniami jego o sprawiedliwości, dobrych uczynkach etc., Wilno 1769—70, 4 tomy; Kontrowersje z Kalwinem względem pytania: jeśli tenże jest Bóg kalwiński co i katolicki, Wilno 1770 r., 3 tomy. Ks. Jan Jachnowicz (ob.), przetłumaczył wprzód jeszcze jego Czyściec kalwinistów, Wilno 1639 r.; Bóg kalwiński, 1640 r.
Becanus Michał Otto, belgijczyk, jezuita, roku 1582 do Polski przysłany, przez lat 15 z wielkim pożytkiem nowicjuszów kształcił. Po śmierci Fryderyka Barszcza, był spowiednikiem króla Zygmunta III przez lat 12. Szanowanego dla swych cnót powszechnie, gdy się rozchorował, król codziennie nawiedzał i, klęcząc przy jego łóżku, spowiedź świętą odprawował. Z powodu słabości sił, staruszek pełen cnót i zasług, usunął się do warszawskiego domu professów, gdzie um. 1622 r. Pozostała po nim rozprawa, jaką miał publicznie z superintendentem kurlaudzkim: Ein Gespräch von der Religion zur Mithau zwischen Michaele Ottonio Becano S. J. und Paulo Adesbornio Superintendenten in Curlandt gehalten 1599 im Augusto, Wilda, bey Georg. Nigellinum A. D. 1605. N.
