ap. Eccard Corpus histor. medii aevi, II 1349...). W tej kompilacji wiele nieładu i błędów, może z tej przyczyny, że gdy klasztor urspergski spalił się (1225), gotowy rękopism Burcharda także spłonął, a tylko z notat pozostałych zesztukował tę część Konrad z Lichtenau, kontynuator Burcharda. Własne dzieło Burcharda rozpoczyna się z ostatniemi laty Henryka VI i kończy się na r. 1226. Pomimo swej stronniczości, ważném jest źródłem do dziejów XII i XIII w., gdyż zawiera wiele dokumentów i genealogji. Ob. Abel, Historia Friderici, w Pertz’a Archiv. d. Gesellsch. für d. ält. deut. Geschichtskde. t. XI s. 81, 112. — 2. v. Brokard (v. Burkhard) z góry Sionu (Burchardus v. Brocardus de Monte Sion), dominikanin, rodem niemiec, podobno ze Strasburga (ztąd nazywa się także Argentinensis); od r. 1222—1232 przebywał w ziemi św.; powróciwszy ztamtąd, napisał ok. r. 1240 Descriptionem Terrae Sanctae. Wydania i kodeksy tego dzieła różnią się między sobą, zdaje się w skutek interpolacji przy późniejszém przepisywaniu, bo w jednych egzemplarzach znajdują się wiadomości sięgające r. 1283, czego nie ma w drugich. Z tego powodu inni odnoszą Descriptionem Terrae S. do roku 1280. Oprócz wydań osobnych (Coloniae 1624 i in.), dzieło Brokarda wychodziło w Sim. Grinaei Novus orbis regionum et insular., Basileae 1532, 1537, 1555, 1557, w Onomasticon (ob.) i innych (ob. Tobler, Bibliogr. Geograph. Palaest. Leipz. 1867). Najnowsze wydanie ap. Tobler, Palaestinae descriptiones. St-Gallen. (1869, 8-o). — 3. Inny B. rodem także ze Strasburga, gdzie był wikarjuszem biskupim (vice-dominus argentinensis); notarjusz cesarza Fryderyka I od r. 1182—1194. W r. 1175 przez tegoż cesarza wysłany w poselstwie do sułtana babilońskiego Saladyna, opisał tę podróż (Iter ad Terram Sanctam), lecz oryginał jej dotąd nieznany. Arnold (ob.) z Lubeki zamieścił spory z niej ustęp w Chron. Slav. (l. 7 c. 8), autora nazwawszy mylnie Gerhardem. R. 1217 korzystał także z B., Magister Thietmar (v. Thetmar), pisząc swoje Iter ad Terram Sanctam. W XIV prawdopodobnie wieku nieznany jakiś epitomator, z przerobionego dzieła Thietmara i z oryginału Burchardowego, ułożył treściwe Iter ad Terram Sanctam, które dziś mamy pod imieniem Burcharda. Ob. Magistri Thetmari Iter ad Terram Sanctam, ex codd. mss. ed. Titus Tobler, St. Galii et Bernae 1851 in 16-o.; Naumnnn’a Serapeum, Zeitschr. für Bibliothekswissensch, 1858 n. 10 s. 145, gdzie jest tekst Burcharda, wydany przez J. C. M. Laurent (osobna odbitka ztamtąd p. t. Burchard v. Strassburg, Leipz. 1858); o Thetmarze ob. tegoż J. C. M. Laurenta rozprawę w Serapeum, r. 1859 n. 11 s. 174. — 4. Jan ze Strassburga (Burchardus Johannes Argentinensis), magister caeremoniarum na dworze rzymskim za Papieży: Syxtusa IV († 1484), Innocentego VIII, Aleksandra VI i Piusa III († 1503). Przez Juljusza II wyniesiony na biskupstwo w Orta (v. Horta, w państwie kościelném); tamże † 1506 r. Zajmował się pisaniem ceremonjałów, nie w innym celu, tylko aby następcy jego wiedzieli, jaką jest etykieta dworu papiezkiego w różnych wypadkach. Jeden z takich jego ceremonjałów znany jest pod nazwą Diarium Innocenta VIII, Alexandri VI, Pii III et Julii II. Burchard opisuje w nim szczegółowo najdrobniejsze przepisy etykiety, na dworze papiezkim podówczas praktykowanej, względem kardynałów, posłów zagranicznych i innych dostojnych gości; ceremonje elekcji, koronacji i pogrzebu Papieża; obrzędy podczas
