stwo swoje, przez Węgrów spustoszone, na nowo do świetnego stanu przyprowadził. Dokończył budowę katedry, zbudował wiele kościołów. Dla ubogich miłosierny, tak, że pomimo wielkich dochodów z majętności biskupich i pomimo wielkich składanych mu ofiar, przy śmierci miał tylko trzy denary. Będąc szanowany przez Ottona III, Henryka II i Konrada II, wiele wpływał i na sprawy cesarstwa. Najważniejszą z prac Burcharda jest zbiór kanonów, p. t. Decretorum libri XX. Drukowane wydania tego zbioru (Coloniae 1548, Paris 1549, Coloniae 1560) podobno tylko 6tą część pracy Burchardowej obejmują. Źródła tej kollekcji w przedmowie B. wylicza następujące: jakiś dawniejszy zbiór kanonów, kanony apostolskie, akta soborów, dekrety Papieży, Pismo św., Ojcowie śś. i kanony pokutne. Po bliższém jednak zbadaniu rzeczy pokazuje się, że Burchard nie z pierwszej ręki brał te źródła, lecz z niedrukowanego dotąd zbioru kanonów, dedykowanego Anzelmowi II, arcybiskupowi medjolańskiemu, od r. 888 do 897. Miał także pod ręką Reginona (ob.) i Rabana Maura (ob.) i z nich przepisywał postanowienia, z kapitularzy (ob.) zebrane; lecz dla nadania tym ostatnim większej powagi, zmyślił na nich nazwiska synodów lub Papieży, przez co w błąd wprowadził następnych zbieraczy kanonów. Ob. Ballerinii, De antiquis collectionib. et collectorib. canonum pars IV c. XII (ed. Gallandii t. I p. 635...); Theiner, Disquisitiones crit. in praecipuas canon. collectiones, s. 14; Walter, Lehrb. d. Kirchenrechts, ed 14a §. 100. Od imienia Burcharda poszło wyrażenie, przez kanonistów używane, Brocardica juris, albo Burchardica, t. j. zasady prawne, które Burchard w pewne reguły sformurował. Żywot Burcharda opisał współczesny z nim bezimienny autor, ok. r. 1030; znajduje się on w pierwszém wydaniu Decretorum B’a (1548) po rejestrze; ztamtąd przedrukował Pertz (Monumenta Germ. Scr. t. IV). Drugie jego dzieło: Leges et statuta familiae S. Petri, wydał i wybornie objaśnił H. G. Gengler (Erlang. 1859). Panegiryk (Elogium S. Burchardi) przez Herimann’a (v. Hermann’a), duchownego z Worms, w XII w. pisany, jest także u Pertza op. c. W Martyrologium gallikańskiém zapisany jest jako błogosławiony pod d. 20 Sierpnia. — 6. B. św. (14 Paźdź.) v. Burkard v. Burghard, pierwszy bp würzburgski (herbipolensis) od r. 742. Razem z św. Bonifacym, przybywszy z Anglji, apostołował wśród Franków. Założył blisko Würzburga dla benedyktynów klasztor św. Andrzeja. Um. 2 Lut. 754 r. Żywot jego przez anonyma ok. r. 984 pisany (ap. Mabillon, Acta ss. ord. s. Ben. saec. III p. I; ap. Bolland. Acta SS. 14 Octobr.), przerobił podobno Egilward, benedyktyn ze wspomnianego klaszt. św. Andrzeja, na początku XII w. X. W. K.
Burgundy, Burgundiones, Burgundii (ich nawrócenie). Pomiędzy Germanami, napadającymi w początkach V w. na Gallję, byli i Burgundy, lud wojowniczy, wandalskiego pokolenia, wtedy jeszcze pogański. Głównym ich religijnym naczelnikiem był arcykapłan, nazwany sinist. Według dawnego zwyczaju, królów ich, zwanych hendini, detronizowano, w razie niepowodzenia na wojnie lub nieurodzaju w polu (Ammian. Marcell. 28, 5). Zająwszy stałe siedziby od Moguncji, w górę rzeki Renu, aż do siedzib Allemanów, przyjęli religję katolicką. Orosius (1. 7 c. 32) już r. 417 daje im to piękne świadectwo: „Boskiej Opatrzności zrządzeniom zostali teraz wszyscy katolikami, przyjęli naszych
