na którym między innemi przepisano, ażeby katoliccy duchowni nie ucztowali w towarzystwie z heretyckimi i ażeby kapłani katoliccy przyjmowali na łono Kościoła, za pośrednictwem bierzmowania, heretyków, będących w niebezpieczeństwie śmierci, jeżeli chcą zostać katolikami. Także czas pokuty dla odpadłych od wiary katolików skrócono na dwa lata i zabroniono do katolickiego nabożeństwa używać świątyń heretyckich, chyba że te były gwałtem wydarte katolikom (Act. concil., Harduin t. II p. 1045 i Sirmond l. c. p. 24—27). Smutnym jednak był koniec panowania Zygmunta. Fałszywemi oskarżeniami drugiej swojej żony pobudzony, kazał zabić Ziegreicha, syna swego z pierwszej żony, czego wkrótce gorzko żałował. Niedługo potem, 523, Frankowie wydali mu wojnę, zwyciężyli go, a król Chlodomer kazał go zabić, 524 roku. W krótkim czasie potem państwo Burgundzkie przyłączone zostało do królestwa Franków. Derichsweiler, Gesch. d. Burgunden, Münst. 1863. Cf. Carl Binding, Das Burgundisch-romanisch Koenigreich von 443 bis 532 J. eine Reichs-und Rechtsgeschitliche Untersuchung, I Bd, Leipzig 1868 8-o str. XV 404. (Schroedl). W. B.
Burigny Jan Lévesque, historyk francuzki, ur. w Reims 1692 r., um. w Paryżu 8 Paźdz. 1785. W 1756 przyjęty do akademji napisów i nauk. Zbiory akademii obejmują 34 traktaty przez niego napisane o rozmaitych przedmiotach. Z innych jego pism wymienimy: Traité de l’autorité du Pape (o powadze papiezkiej), 1720 4 vv.; Histoire de la philosophie païenne (hist. filozofji pogańskiej), La Haye 1724 2 t., wydrukowana późniéj p. t. Théologie païenne 1754. Z 12 tomów dzieła: L'Europe savante (Europa uczona) 1718—1720, 6 prawie całych przez niego zostało napisanych. Histoire gén. de Sicile 2 t.; Histoire des révolutions de l’empire de Constantinopole, 1750; tłumaczenie dzieła Porfirjusza o wstrzymywaniu się od mięsa, i żywot Plotina, 1740; Vie de Grotius, Amst. 1750 2 t.; Vie d’Erasme, 1757, 2 t.; Vie du cardinal Duperron, 1768; List o sporze między Wolterem i Saint-Hyacinthe’m, 1780. Niesłusznie przypisywano mu autorstwo książki: L’examen critique de la religion chrétienne, 1766. B. do późnej starości dochował zupełną przytomność umysłu. Na kilka chwil przed śmiercią powiedział do otaczających go przyjaciół: „Gdybym kiedyśbądź miał nieszczęście powątpiewania o nieśmiertelności duszy, teraźniejszy stan mój uwolniłby mię zupełnie od takiego błędu. Ciało moje pozbawione jest czucia i ruchu, nie wiem nawet o jego istnieniu, a pomimo to myślę, rozważam, chcę, jestem.“ Cf. Le Bas, Dict. encyclopèdique de la France; Quérard, la France litteraire; Eloge de Burigny par Dacier, Paris 1788; Barbier, Dict. des anonymes; Walkenaer, Recueil de notices historiques, Paris 1850; Nouv. biographie univ. Didot t. 7 p. 840. J. N.
Burleigh (czytaj Börli) Walter, ksiądz, uczeń Duns Scota, przeciwnik Occama, z powodu jasności swego wykładu zwany doctor planus et perspicuus; ur. 1275, uczył w Anglji (był także nauczycielem Edwarda III króla) i w Paryżu; um. 1337. Jest on umiarkowanym realistą (ob. Realizm). Dzieło jego De vita et moribus philos. (1471 i po niemiecku: Das Buch vom Leben u Sitten d. heidn. Maister, Augsb. 1490) świadczy wprawdzie o historycznym i praktycznym kierunku jego filozofji, ale niewielkiej jest wartości. Pisał jeszcze Comment. in Phys. Aristotelis.
