ją nosi. Cfr. Leuckfeld, Antiquitates bursfeldenses, Leipzig, Wolfenbutlel 1713. (Seiters).
Burzyński Adam Prosper, bp sandomierski, poprzednio reformat. R. 1790, na kongregacji małopolskiej w Gliwicach, otrzymał pozwolenie udania się na missję do krajów niewiernych. W Azji, a później w Egipcie przez 20 lat pracowicie dzieło apostolskie sprawował. W czasie wyprawy napoleońskiej zaznajomił się z jenerałem Zajączkiem, późniejszym namiestnikiem w królestwie Polskiém, co przyczyniło się później, po powrocie (1815 r.) do kraju, do wyniesienia go (5 Paźdź. 1819 r.) na biskupa nowo utworzonej djecezji sandomierskiej. Wyświęcony w Warszawie 19 Marca 1820 r. przez Stefana Hołowczyca, arcybpa warszaw., po przybyciu do Sandomierza odbył ingres do katedry 26 Maja t. r. Po objęciu rządów djecezji, B. żył jak zakonnik. Surowy dla siebie, był surowym i dla drugich, osobliwie dla niedbałych, ale przytém miłosiernym dla nieszczęśliwych. Każdy biedny i cierpiący znalazł u niego pomoc. Kościół katedralny w Sandomierzu, tak zewnątrz jako i wewnątrz, kazał odnowić i pobielić, na co wyłożył ok. 60,000 złp, chociaż to odnowienie nieumiejętne szkodę temu kościołowi zrządziło. Nasiekiwano bowiem kilkowiekową cegłę, która nigdy bieloną nie była, co naturalnie jej moc osłabić musiało. Gorliwy i pobożny ten biskup umarł 9 Września 1830 roku. X. M. B.
Bus Cezar, założyciel kongregacji kapłanów nauki chrześcjańskiej (doktrynarjuszów, pères doctrinaires) we Francji, która przetrwała aż do czasów wielkiej rewolucji; ur. 3 Lut. 1544 r. w Cavaillon, w hrabstwie Venaissin, z bogobojnej, familji szlacheckiej. W dojrzałych latach wstąpił do bractwa tak nazywanych czarnych braci, następnie służył w wojsku królewskiém przeciwko hugonotom. Po ukończeniu wojny, Bus poświęcił się malarstwu i poezji. Zamiarowi wstąpienia na flotę, mającą działać przeciwko Roszelli, przeszkodziła ciężka choroba. Celem odzyskania zdrowia B. udał się do Paryża, gdzie przestawanie w płochém towarzystwie niekorzystnie na jego moralność oddziałało. Po trzechletnim pobycie w stolicy B. wrócił do Cavaillon; tu umarli wkrótce potém jego ojciec i brat kanonik w Salon. Cezar odziedziczył po bracie korzystny kanonikat, lecz ciche życie na wsi i czytanie żywotów świętych sprawiły w jego usposobieniu korzystną zmianę. B. pilnie zabrał się do pracy umysłowej, a życie cnotliwe i niepospolite zdolności takie zjednały mu imię, że biskup miejscowy udzielił mu święcenia kapłańskie i mianował go kanonikiem katedralnym. Odtąd życie jego upływało na pracy około zbawienia dusz wiernych, pielęgnowaniu chorych i innych dziełach chrześcjańskiej miłości. Przy czytaniu trydenckiego katechizmu zrodziła się w sercu B. myśl założenia kongregacji kapłanów, ku szerzeniu nauki chrześcjańskiej. W 1593 B. napisał regułę stowarzyszenia, skutkiem czego z dopiero co założonej kongregacji wystąpił Romillon z kilku innymi członkami. Ciężka to była boleść dla Busa. Lecz Bogu spodobało się dotknąć sługę swego nowém i większem nieszczęściem: w 49 r. życia Bus utracił wzrok. Z trudną do opisania pokorą znosił on tę straszną próbę i nie przestawał uczyć dzieci i prostaczków prawd chrześcjańskich. Najcięższego smutku nabawiała go niemożność odprawiania Mszy św., i dla tego codziennie do Kommunji świętej przystępował. Po długich cierpieniach um. 15 Kwietnia 1607 r. Cf. PP. de Beauvais et du Mar. Vie du P. Cesar de Bus. Bus
