catholique jusqu’à la paix de Haguenau, Strasb. 1859, 2 v.); o niektórych sektach protestantyzmu: Les anabaptistes; Histoire du lutheranisme, de l’anabaptisme et du règne de Jean Boekelsohn à Munster, Plancy 1853; Histoire de la guerre des paysans (XVI siècle), ibid. 1852, 2 v. Napisał też kilka żywotów śś.: Histoire de Ste Odile patronne d’Alsace, Paris 1842, 1853; Vie de Ste Française Romaine, ib. 1848; Histoire de Ste Radegonde reine, Plancy 1849, Par. 1864; Histoire de S. Vincent de Paul, Par. 1850, 2 vol.; Le Pérou et S. Rose de Lima, Paris 1863; Les Oeuvres de S. Catherine de Gênes, 1854; Culte et pélerinages de la Très-Sainte-Vierge en Alsace, Paris 1862; Fleurs dominicaines, ou les mystiques d’Unterlinden à Colmar, Paris 1864; Histoire des réligieuses dominicaines du couvent de S. Marguérite et de St. Agnès a Strasbourg, Strasb. 1860. Wreszcie napisał Historję odszczepieństwa w Indjach (Histoire du schisme portugais dans les Indes, Par. 1854); Le sept basiliques de Rome, ou visite de sept églises, ib. 1845, 2 v. 8-o, oprócz artykułów w perjodycznych pismach. Bussierre wpłynął na nawrócenie wielu osób, między innemi Alfonsa Ratisbonne (ob.). Pius IX mianował go komandorem orderu św. Grzegorza i Chrystusowego. B. † w swej posiadłości, w zamku Reichshoffen, d. 21 Stycznia 1865 r. Ob. D. A. Rosenthal, Die Convertifenbilder t. III cz. I str. 180. X. W. K.
Busterna, od wyrazu bustum, oznaczającego miejsce, w którém palono ciała, a ztąd później wszelki rodzaj grobu. W języku kościelnym busterna oznacza pewien rodzaj relikwiarza, albo skrzyneczki. Manuskrypt watykański (ap. Severan. De septem urbis eccl.) podaje, że św. Grzegorz W. przywiózłszy z Konstantynopola, pomiędzy innemi relikwjami, ramię św. Łukasza i kawałek ramienia św. Andrzeja Apostoła, kazał je umieścić w busternie złoconej i bogato ozdobionej, in busterna deaurata et cicladibus cooperta.
Butler (czytaj Böttler). 1. Alban, ur. w Londynie 1710 r., uczył się w Douai, w kolegjum angielskiém; po powrocie do kraju r. 1763 był kapelanem księcia Norfolk. W kilka lat potém mianowany został przełożonym w kolegjum St. Omer, dawniej utrzymywanego przez jezuitów, i na tém stanowisku um. r. 1782. Głośne jest jego dzieło Żywoty świętych i Ojców, napisane z erudycją, ale nie zawsze z należytą krytyką. Miało wiele wydań angielskich. Na franc. tłumaczył je Godescard i Marie (cf. art. Bourdier-Delpuits), wyd. w Villefranche 1763 r., 12 t. in 8, a 1786—88 nowa edycja w Paryżu, pomnożona, kilkakrotnie przedrukowywana. W niemieckiém tłumaczeniu Raess’a i Weiss’a, 1823—27, dzieło to pomnożone ma 23 t. Z Godescarda na polski język przełożone zostały (przez L. Rogalskiego) Żywoty świętych pańskich, męczenników, ojców Kościoła (Warszawa, nakład Glücksb. 1836—42, 8-o maj. 4 t.). Tłumacz uzupełnił je żywotami świętych polskich, wziętemi ze Skargi. — 2. B. Karol, synowiec poprzedniego, dalej prowadził jego dzieło: Dalszy ciąg żywotów Świętych Albana Butlera, 1823. Ur. w Londynie 14 Sierp. 1750 r., pobierał początkowe nauki w katolickiej szkole pod Londynem, następnie w Douai, i został prawnikiem. Jako prawnik obrany sekretarzem komitetu, zawiązanego dla obrony katolickich interesów, odznaczył się swoją w tym względzie działalnością. Że jednak komitet ten działał bez oglądania się na zdanie biskupów katolickich, wynikły ztąd nieporozumienia i kłótnie, opowiedziane przez samego Butlera w Pamiętnikach katolików
