Du Fresne Historia byzantina duplici commentario illiustrata, 1680, 2 v. 33. Geor. de Ville-Hardouin († 1213) Histoire de l’empire de Constantinople, avec les notes de C. Du Fresne, 1657. 34. Notitia dignitatum utriusque imperii (statystyczno-historycz. wiadomości o cesarstwie wschod. i zachod. pisane ok. r. 400 po łacinie), ex nova recens. Ph. Labbe, 1651. Z innych zaś publikacji do tegoż zbioru zaliczane bywają przez bibljografów: 35. Petri Boschii Tractatus chronol. de patriarchis antiochenis, Venet. 1748, 1 v. f. 36. Guil. Cuperi Tract. de patriarch. constantinopol. ibid. 1751, 1 v. f. 37. Caroli Du Fresne Dissert. de imperator. constantinop. numismatib. Romae 1755 in 4. 38. Joan. Frid. Lydus De magistratibus reipublicae Romanae, ed. J. Dom. Fuss. Praefatus est C. B. Hase, Paris 1811, 1 v. 8 (inne egzemplarze in 4). 39. Leonis Diaconi (ob.) Histor. scriptoresque. alii ad res byzantinas pertinentes gr. et lat. ed. C. B. Hase, Paris 1819 f. Właściwie więc wydanie paryzkie Scriptorum historiae byzant. zawiera się w 23 vol. fol., do których należą 4 voll. dodatków (nn. 31—34), z uzupełnieniami zaś (nn. 24—30 i 35—39) cały zbiór dzielony bywa na 47 voluminów. Całe wydanie paryzkie (n. 1—23 i 31—34), jako też nn. 24—26 przedrukowane zostało w drukarni Bartłomieja Javarina w Wenecji (Byzant. hist. scriptores in unum corpus redacti, gr. et lat., Venetiis 1722 —33 in fol.). Tekst w tém wydaniu zeszpecony błędami drukarskiemi, ma jednak niektóre dodatki (np. przy Chronicon Orientale); całe dzieli się na 27 lub 35 tomów. Cf. Baumgarten, Nachrichten von einer hallisch. Bibliothek, V 398.... Nowsze i pełniejsze wydanie wyszło staraniem berlińskiej akademji nuuk, p. t. Corpus scriptorum historiae byzantinae. Editio emendatior et copiosior, consilio B. G. Niebuhrii instituta, opera ejusdem Niebuhrii, Imman. Bekkeri, L. Schopeni, G. et L. Dindorfiorum aliorumque philologorum parata. Auctoritate acad. liter. reg. Boruss. continuata. Bonnae 1828—55, 48 vv. 8 maj. (cena 148 ½ tal.). Cf. Potthast, Biblioth. hist. X. W. K.
Bzowski Abraham, jeden z najuczeńszych dominikanów polskich, dziejopisarz, teolog i kaznodzieja. Ur. w Proszowicach ok. r. 1567 z Tomasza herbu Ostoja i Magdaleny z Wężyków. Na chrzcie otrzymał imię Stanisław, które w następstwie zamienił na zakonne imię Abrahama. Uczył się w Secyminie, gdzie Stanisław Szafraniec, wojski sandomierski, założył szkołę, sprowadziwszy do niej nauczycieli z Francji i Niemiec, którzy wraz z nauką i błędy kalwińskie z sobą przynieśli i starali się szczepić w umysłach młodzieży. Bzowski, zaledwie 15 lat liczący, poznał się na nich i czytaniem, jak mówi Starowolski (Ceht. Script. edit. Venet. p. 224), Enchiridionu Eckkiusza i siebie i kilku kolegów swoich umiał od błędów uchronić. Zawczasu też wątpliwą opuścił szkołę i dalsze nauki odbywał podobno w Krakowie. Słynął tam podówczas zakon oo. dominikanów. Bzowski często słuchał apostolskich kazań znakomitych jego kapłanów i nieraz zapragnął do ich grona należeć. Zapadłszy w ciężką chorobę, uczynił ślub wstąpienia do tego zakonu, jeżeli mu Bóg da zdrowie; jakoż cudem prawie za przyczyną św. Jacka wyleczony, spełniając dane przyrzeczenie, przywdział sukienkę zakonną. Był jeszcze djakonem, gdy dla jego cnót i talentów pozwolono mu zastępować na ambonie Bartłomieja z Przemyśla, głośnego podówczas mówcę. Celem wyższego jeszcze wykształcenia teologicznego, wysłany był do Medjolanu i Bononji, gdzie wykładał Sum-
