bliczny pozabierano. Cf. Feller, Oratio de fr. calendariis, Lpz. 1691; Blumberg, Ueber die C., Chemn. 1721; Ledebur w 4 t. Märkische Forschungen, Berl. 1850. N.
Calepinus Ambroży, ur. w Calepio, mieście włoskiém. augustjanin, † 1510 v. 1511 r. w klasztorze w Bergamo, mając lat przeszło 80. Najwięcej mu sławy zjednał Słownik łaciński (Dictionarium linguae latinae), bardzo często do XVIII w. przedrukowywany. Pierwsze wydanie (tylko po łacinie) Venet. 1502, drugie 1509 fol. Sami Aldowie (drukarze weneccy) między r. 1542 a 1592 blisko 20 razy go przedrukowywali (Renourd, Annales de l’imprimerie des Alde). Następne wydania coraz więcej się pomnażały i do niepoznania zmieniały; imię jednak pierwszego autora nosiły, a nawet, przez skrócenie Kalepin’ami je nazywano (Calepinus septem linguarum, C. decem lingg., C. undecim lingg.). W Kalepinach tych są i polskie wyrazy, lubo często do niepoznania przekręcone. Przerabiali Kalepina: Badius Ascensius (Paris. 1510), Jacobus Montanus (Paris 1539, dodał greckie wyrazy), Konrad Gesner (Basil. 1578, dodał Onomasticon viror. locor. et rer.), Basilius Faber (p. t. Thesaurus lat. linguae), Jacobus Facciolati (Patav. 1718), Passeratus i inni (Ob. Henr. Böckleri, Bibliogr. crit. s. 26). Oprócz Słownika, napisał Kalepin Vitam B. Joannis Boni († 1249) eremitae ord. S. Augustini lib. III, ap. Bolland. Acta ss. 22 Octobr. Cf. De Backer, Biblioth. des ecriv. d. l. comp. de J. 2 ed.; art. Cerda. Christop. Sandius w Biblioth. Anti-Trinitarior. s. 82 nadmienia, że Piotr Maczyński (Mączyński), szlachcic polski, wytłumaczył Kalepina na język polski. Cf. Wiszniewski, Hist. lit. pol. VI 137. X. W. K.
Calles Zygmunt, historyk, ur. w Wiedniu 1696, w 15 r. życia wstąpił do jezuitów; był profesorem historji w uniwers. wiedeńskim; † 3 Stycz. 1761 r. Oprócz panegiryków, napisał: Annales Austriae ab ultima aetatis memoria ad Habsburgicae gentis principes deducti, Viennae 1750 f. w 2ch częściach. Rozpoczęte przez jezuitę Steyerer Registratur aller Brieff des Stiffts Meissen, Calles dopełnił i wydał p. t. Series misnensium epporum, Ratisbonae 1752 4. Annales ecclesiastici Germaniae ex antiquis sacrae augustaeque historiae monumentis collecti, Viennae 1756—1769, 6 t. w. 7 vol. fol. i in. Ob. De Backer, Bibl. des ecriv. d. l. comp. de Jes. t. I ed. 2a. X. W. K.
Calliculae (od κάλλος - piękny), krążki metalowe lub materjalne, jakiemi starożytni zdobili swoje szaty. Cbrześcjanie, nie wyróżniający się od innych ludzi ubraniem, używali tego stroju przy tunikach i innych częściach ubrania. Ztąd o nich wzmianka w pomnikach starożytności chrześcjańskiej. Tak ś. Perpetua opowiada, że w widzeniu pokazał się jej djakon Pomponius w szacie białej, ozdobionej tego rodzaju krążkami, habens multiplices calliculas (Act. s. Perpet. et Felicit. c. x ap. Ruinart). Cf. Martigny, Diet. d. antiquités chr. N.
Callinicus święty (23 Sierpnia), pierwszy tego imienia patrjarcha konstantynopolitański; patrjarchat jego przypada na czasy Justynjana Młodszego czyli II (685—695), od którego wiele wycierpiał. Złemu temu cesarzowi przyszło do głowy żądać od patrjarchy, aby ten zarządził modły o zawalenie się kościoła metropolitalnego; a gdy patrjarcha niedorzeczną tę i bezbożną propozycję odrzucił, kazał mu nos urznąć, język wyrwać i do Chersonezu go na wygnanie skazał. Gdy Justynjan został złożony
