wartości, wielokrotnie było przedrukowywane i na różne języki tłumaczone (na ang. przez Sam. Parker, Oxf. 1726; na łaciński przez J. D. Mansi, Luccae 1729, Aug. Vind. 1732 Venet. 1755 etc.; na holend. Rotterd 1728—1733; na niem. pod kierunkiem J. L. Mosheim’a, Brem. 1744). Ważném też dla studjów biblijnych jest jego dzieło: 4) Histoire sainte de l’Ancien et du N. Test. et des Juifs, pour servir d’introduction à l’histoire eccl. de l’abbé Fleury, Paris 1718 2 t. in 4, przedruk 1725, 1737, 1770; tłumaczone na ang. Lond. 1740; na niem. Augsb. 1759, i łaciń. Augsb. 1788. Oprócz biblijnych, zostawił dzieła historyczne: 5) Hist. universelle sacrée et profane, depuis le commencement du monde jusque à nos jours, Strasb. 1735—41, 6 t. C. rozwija tu myśli Bossueta, wypowiedziane w jego Discours sur l’histoire; obszerniéj jednak traktuje biblijną i kościelną (osobliwie dawniejszą) historję, niż świecką. Więcej nierównie cenioną jest jego historja Lotaryngii: Hist eccl. et civile de Lorraine, Nancy 1728, 8 t. in f., z rycinami i kartami; 2 wyd. poprawne i powiększone 1745—57 w 7 t., niedokończone. 6) Comment. littéral, hist. et moral sur la règle de s. Bénoît, Paris 1734. 7) Traktat o duchach i upiorach: Traité sur les apparitions des esprits es sur les vampires, Paris 1751, 2 t. in 12. Pomijamy drobniejsze jego prace, wyliczone w życiorysie napisanym przez Dom Fangé, jego siostrzeńca, 1763 r. (tłum. na niemiec. Augsb. 1768). N.
Calogera Anioł, ur. w Padwie 7 Wrz. 1699 r., pochodził z greckiej rodziny; uczył się u jezuitów; mając lat 17 wstąpił do kamedułów. Um. 29 Września 1768. Wydał zbiór aktów różnych akademji włoskich p. t. Raccolta di opuscoli scientifici e filologici, od 1728. Pierwsza kolekcja zawiera 51 tomów; druga, Nuova raccolta, rozpoczęta przez niego 1755, wydawaną była po jego śmierci przez o. Fortunata Mandelli. C. zostawił nadto kilka jeszcze prac literackich. Cf. Biogr. univ. VI. N.
Calzolai Piotr (Petrus Florentinus, Pater Ricordatus), benedyktyn kongregacji Monte Cassino, ur. na początku XVI w. w Bugiano (i ztąd nazywany Petrus Bugiano), miasteczku Toskanji, znany szczególniej ze swojej historji zakonów, nad którą pracował przez 20 lat. Dzieło to napisane po włosku p. t. Historia monastica in V libri divisa, trattati per modo di dialogo, Florencja 1561 in-4, 2 wyd. Rzym 1575. Um. 11 Maja 1581 r., przygotowywując trzecie wydanie. N.
Całowanie (osculatio) używane w ceremonjach wszelkich religji, jako znak uszanowania i miłości, służyło za najogólniejszy symbol uczczenia i dało początek łacińskiemu wyrazowi adorare, czyli manum ad ora applicare. Starożytny ten obrządek używa się często w liturgji, dla tego kard. Bona pieczęcią wszystkich kościelnych ceremonji go zowie: osculum... omnium ecclesiasticarum functionum signaculum et sigillum. Stosownie do okoliczności, różne szczegółowe przybiera znaczenia. Tak, kapłan całuje ołtarz na znak uszanowania dla miejsca, na którém Niepokalany Baranek spełnia cudowną ofiarę, oraz dla uczczenia relikwji świętych, złożonych tamże. Podobnież czyni, ilekroć we Mszy obraca się do ludu, na okazanie, iż w pocałunku tym odbiera pokój miłości od samego Jezusa (którego tu ołtarz przedstawia), a potém w pozdrowieniu przekazuje go wiernym. Przy całowaniu takiém rozciąga ręce na ołtarzu, jakby obejmował samego Jezusa; rubryki zaś przestrzegają, iżby czyniąc to, złożył je na ołtarzu w równej od ciała odległości
