zostawionego przez Zbawiciela.“ Wpadł przez to w podejrzenie współuczestnictwa w buncie, stracił namiestnictwo i z państwa kościelnego wygnany został. Przebywał wtedy jakiś czas w Neapolu, potém osiadł w swojém biskupstwie w Teramo; um. w Sienie 16 Lipca 1477. C. był przyjacielem Bessarjona. Niektórzy pisarze podali w podejrzenie jego obyczaje. Politianus w epitafium dla niego napisaném, mówi jego ustami: Placuit mihi uterque Cupido. Niezwykle brzydki, niezwykłych też był zdolności. Do którejkolwiek nauki się przyłożył, natychmiast w niej celował, tak, iż Sulmontyn, bystry myśliciel, często mawiał, iż natura jednego tylko Campanusa wydała, cujus ingenium et capere omnes disciplinas posset et in singulis mortalibus reliquis praecellere. C. napisał wiele dzieł rozmaitej treści, rozprawy filozoficzne, filologiczne i polityczne, wiersze, listy, dzieła bjograficzne i historyczne, wreszcie zajmował się poprawnemi wydaniami klasyków. W utworach jego chwalą dar spostrzegawczy, dowcip, wymowę i niezwykłą ozdobność stylu. Jego Histor. Brachii Perus. VI libri znajduje się u Murator. Rer. ital. t. XIX; jego Vita Pii II wydrukowane jest na czele dzieł Eneasza Sylwjusza; doskonała rzecz De regendo magistratu, wraz z Oratio cinericia, pomieszczona w Biblioth. max. PP. Lugd. t. XXVI p. 799. Całkowite dzieła Campanusa, wraz z obszernym jego życiorysem, wydał Mich. Fernus z Medjolanu, w Wenecji 1484 r. w 1 t. in f., następnie w Rzymie 1495. Dzieła te, oprócz wymienionych, są: 1) De ingratitud. fugiend. 3 libri. 2) De dignit. matrim. 3) Descriptio Thrasimen. 4) De fratris obitu consol. 5) De Spirit. S. 6) Oratio Ratispon. 7) Różne mowy pogrzebowe. 8) Epistolar. libri IX. 9) Epigramm. libri VIII. Oprócz Fernusa, obszerniejszy życiorys Kampana napisał Jan Burch. Mencken, w wydanych przez siebie J. A. Campani Epistolar. 'll. 9. Lipsiae 1707. Cf. Cave, Hist. lit. t. 3 p. 183. (Max). W. B.
Campanus Jan, ur. w początku XVI w., uczył się w Kolonji, r. 1520 ztamtąd wypędzony, miewał 1528 prelekcje w Wittenberdze; na dyspucie marburgskiej wystąpił z antytrinitarską doktryną, ob. I 295, musiał przeto ztamtąd uchodzić, szerzył herezję w prowincjach nadreńskich, podburzał chłopstwo, z tego powodu 1555 schwytany, um. w więzieniu 1580. Napisał: Przywrócenie i poprawa Pisma św. (Götlicher u. heil. Schrift Restitution, 1532) i Odparcie dzieła Melanchtona: Loci theol. (Widerlegung der Loci th., 1532). Przeciwko zwolennikom jego kampanistom piorunował Luter. Cf. Trechsel, Servet u. seine Vorgänger, Heidelb. 1839 r. N.
Campeggi (Campegius). 1. Wawrzyniec, syn uczonego prawnika w Bolonji, był przez jakiś czas profesorem prawa w Padwie. Po śmierci żony wstąpił do stanu duchownego. Przyczynił się wiele do tego, że jego miasto rodzinne wróciło do posłuszeństwa Papieżowi Juljuszowi II. Ten mianował go audytorem Roty, później biskupem Feltry. Leon X jemu i jego bratu Tomaszowi oddał w zarząd miasta Parmę i Placencję; 1517 mianował go kardynałem i zlecił mu poselstwo do Niemiec. Wróciwszy ztamtąd w Styczniu 1518 r., pojechał C. z polecenia Papieża do Anglji 1519 r., aby zebrać dziesięciny przeciw Turkom. Nie uzyskał nic jednak, oprócz dla siebie nieco później biskupstwo Salisbury. Roku 1523 przeniesiony na biskupstwo bolońskie. Klemens VIII wysłał go, 1524, do Norymbergi na sejm, gdzie bezowocnie nad zjednoczeniem książąt pracował. W Lipcu t. r. w Ratysbonie pobudził do ściślejszego zjedno-
