czenia się katolickich stanów państwa, przeciw dalszemu szerzeniu się tak nazwanej reformacji, i w 35 artykułach ogłosił bardzo zbawienne postanowienia reformy obyczajów, szczególniej duchowieństwa w Niemczech. R. 1528 udał się do Anglji, w sprawie żądanego przez Henryka VIII rozwodu z Katarzyną aragońską. Napróżno usiłował odwieść króla od jego zamiaru. W następnym roku Klemens VIII odwołał Campeggiego, rozstrzygnięcie bowiem sprawy rozwodowej przeniósł do Rzymu. Nim jednak kardynał wyruszył z Anglji, napadnięto go z rozkazu króla i splądrowano jego rzeczy. Wiedział bowiem król, że kardynał przywiózł z sobą bullę jego żądaniu przychylną, ale tę poseł już spalił (Cf. Fleury Histor. eccles., Aug. Vind. t. 35 p. 472). Na skargę o znieważenie posła odpowiedział król szyderstwem. R. 1530 był C. jako poseł papiezki na sejmie w Augsburgu. Po powrocie do Rzymu, gdy Papież Klemens umarł, C. głosował za wyborem Pawła III. Ten r. 1538 wysłał go jako legata na zapowiedziany sobór do Vicenzy, który jednak nie przyszedł do skutku. C. um. w Rzymie r. 1539. Pozostawił wiele pism prawniczych. Listy jego, bardzo ważne do historji owej epoki, znajdują się w zbiorze: Epistolarum miscellanearum ad Federicum Nauseam lib. X, Basil. 1550 f. Sigonius opisał życie tego kardynała (De episc. bonon. lib. V). — 2. Tomasz, brat poprzedniego, towarzyszył mu w licznych jego poselstwach. R. 1540 mianowany biskupem Feltry, pojechał do Worms na kollokwium, jakie miało się odbyć między Eck’iem a Melanchtonem. Roku 1545 był przy otwarciu soboru trydenckiego i na drugiém posiedzeniu był za tém, ażeby jednocześnie obradowano nad kwestjami dogmatycznemi i dyscyplinarnemi. Um. w Rzymie 11 Stycz. 1564. Z liczby znakomitych dzieł jego, szczególniej godne uwagi De auctoritate s. conciliorum, Wenecja 1561, dedykowane Papieżowi Piusowi IV. W dziele tém, którego obszerna treść podana w XIII t. Nouvelle bibliothéque Du Pin’a, dowodzi, że sobór w jednym tylko razie, t. j. za herezję może złożyć Papieża; że według reguł, do Papieża należy zwoływanie soborów, jako też potwierdzanie i ogłaszanie ich postanowień. Nieomylność przyznaje soborom tylko w postanowieniach dotyczących wiary. Inne jego pisma traktują o powadze Papieży, o obowiązkach chrześcjańskich monarchów, o własności kościelnej, o beneficjach, o symonji, o annatach, o rezerwacji beneficjów, o egzemcjach, o exkommunice, o obserwowaniu świąt i t. p. Wyszły w Wenecji 1555, odznaczają się dosadnością, jasnością i stosowném uporządkowaniem treści. — 3. Aleksander, syn Wawrzyńca, ur. 2 Kwietnia 1504 r., odznaczał się dobrocią i nauką. Juliusz III kreował go 1551 kardynałem; um. 25 Września 1554. Przypisują mu dzieło De auctoritate pontificis romani. — 4. Jan, brat poprzedniego, biskup Majorki, sławny kaznodzieja, na soborze trydenckim miał mowę De tuenda religione, Venet. 1561. (Gams). W. B.
Campian (v. Campion, Campianus) Edmund, ur. 1539 r. w Londynie. Nauki odbywał w Oksfordzie, w szkole przy Christ-Church (Krist-Czörcz), i, jako wybrany uczeń, przeznaczony był do powitania królowej Marji Tudor, gdy ta zwiedzała Oksford. Campian wypowiedział wtedy piękną łacińską mowę. Ten sam zaszczyt spotkał go w r. 1566, gdy w obec królowej Elżbiety miał także mowę, w imieniu uczniów szkoły oksfordzkiej, i bronił tez z filozofii naturalnej (Campiani Opuscula selecta s. 330...). Po ukończeniu nauk poświęcił się stanowi duchownemu
