cra ab orbe cond. ad Chr., Paris 1655 i ap. Walton, Apparatus bibl.; Historia apestolica i Historiae judaicae compendium ex Josepho Flavio, Genev. 1634; Historia sacra et exotica ab Adamo usque ad Augustum, demonstrationibus mathematicis fulta et documentis ethicis locupletata, Sedani 1613 4-o; Historia diluvii ap. Menochium, Comment in S. Script. t. II, append., i inne rozprawy biblijne. C. lubo był człowiekiem łagodnego charakteru, jednakże syna Jana, za przejście na katolicyzm, z domu wypędził i wydziedziczył. Cf. Rich. Simon, Hist. crit. du V. Test. l. I ch. 1, l. III ch. 20. Räss, Die Convertiten, IV 450. Mniej głośnym był starszy brat Ludwika, Jakób C., kalwin, autor kilku dzieł treści biblijnej i polemiki przeciw Baronjusza Rocznikom, którą napisał p. t. Vindiciar. pro Casaubono ll. 4, Francof. 1619. X. W. K.
Capponi, od miejsca urodzenia (pod Bolonją) zwany C. a Porrecta, ur. 1536 r.; d. 25 Pazdź. 1562 r. wstąpił do dominikanów i przemienił imię Hannibala na Serafina. Ukończywszy studja zakonne, był nauczycielem w różnych klasztorach włoskich. Um. w opinji świątobliwości 2 Stycz. 1614 r., w Bolonji. Między innemi jego dziełami, wielkiej wziętości używały: 1) Elucidationes formales in Summam theologicam s. Thomae de Aqu. (Venet. 1588, 5 v. 4-o; ib. eod. a. in f.), później (1612), z kommentarzami Tomasza de Vio Kajetana i Chryzostoma Javelli, przedrukowane w Summa totius theologiae D. Thomae... cum elucidationibus formalibus, etc. 6 t. f.; nowe wyd. Patavii 1698. 2) Veritates aureae supra totam legem veterem tum literales, tum mysticae, per modum conclusionum e s. textu mirabiliter exsculptae, Venet. 1590 f. 3) SS. Evangelior. commentaria (na Mat. tylko), ib. 1602. 4) Commentaria seu Catholicae veritates in Evang. sec. Joannem, ib. 1604. 5) Scholia super Compendium theologicae veritatis Alberti M., ib. 1588. 6) Tota theologia s. Thomae Aq. in compendium redacto., ib. 1597 12-0. Cf. Hurter, Nomencl. liter. 1, 252. X. W. K.
Caprara Jan, ur. 29 Maja 1733 r., pochodził z rodziny Monte Cocolli. R. 1758 mianowany wice legatem w Rawennie, później nuncjuszem w Kolonji i Lucernie, a nareszcie w Wiedniu, gdzie roztropném swojém postępowaniem zapobiegł otwartemu zerwaniu stosunków Stolicy Apostolskiéj z dworem wiedeńskim. Caprara został wynagrodzony kardynalstwem 8 Lipca 1792 r. Pius VII dał mu biskupstwo Jesi i, na żądanie pierwszego konsula, mianował go legatem a latere w Paryżu, dokąd przybył 4 Paźd. 1801 r. i po zawarciu konkordatu mógł na Wielkanoc 1802 r. obchodzić uroczystość przywrócenia katolickiego Kościoła we Francji. Przeciw artykułom tak zw. organicznym, dodanym do konkordatu przez konsula, protestował w energicznej nocie, przesłanej Talleyrandowi 18 Sierp. 1803 r. Otrzymał pozwolenie sprowadzenia do Rzymu zwłok Piusa VI, pochowanego w Walencji. Po zawarciu włoskiego konkordatu, Napoleon mianował go arcybiskupem medjolańskim; w téj godności błogosławił on koronę żelazną, którą cesarz sam sobie włożył na głowę 28 Maja 1805 r. Nie rezydował jednak w djecezji, lecz jako legat przebywał w Paryżu. Pod koniec życia, jednocześnie z dolegliwościami pochodzącemi z wieku, stracił dawną energię i roztropność tak dalece, że 20 Lipca 1806 r., zgodnie z życzeniem Napoleona, napisał list do Papieża, uwięzionego w Savonie, namawiający go
